ဓားလက္နက္ကိုင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ အိမ္ထရံကို လာခ်ိဳးတဲ့အထိ အတင့္ရဲ မခန္႔ေလးစား လုပ္ခံရတဲ့ ဆရာမေလးမ်ားႏွင့္ Facebook ေပၚမွ ရုိက္ခတ္သံ

“ဓားလက္နက္ကိုင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ အိမ္ထရံကို လာခ်ိဳးတဲ့အထိ အတင့္ရဲ မခန္႔ေလးစား လုပ္ပါတယ္”
ေဒၚထက္ထက္ေဆြ (အလယ္တန္းျပ အလက (၇) လား႐ႈိးၿမိဳ႕)

ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ အာ႐ုံစိုက္စရာတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ေတြ မ်ားစြာရွိတဲ့ အထဲကမွ အေျခခံပညာေရး ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ လူေနမႈ ဘဝဟာလည္း အဓိကက်တဲ့ က႑တစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ အမ်ားသိၾကသည့္ အတိုင္းပါပဲ အေျခခံပညာက ဆရာ၊ ဆရာမေတြအတြက္ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ အစီအစဥ္ဆိုတာ ေနျပည္ေတာ္လို ေနရာကလြဲရင္ မရွိသေလာက္ (နီးပါး) ပါ။ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာမဆို အျခားဝန္ထမ္းေတြဟာ မိသားစုပါ ေနထိုင္ေရး အဆင္ေျပတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ- က်န္းမာေရးဌာန၊ စည္ပင္၊ ေထြ/အုပ္၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ရဲဌာန၊ စစ္တပ္၊ သစ္ေတာ၊ လွ်ပ္စစ္၊ လဝက၊ ကညန၊ အဆင့္ျမင့္ပညာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ စီမံကိန္း စသည္ျဖင့္ေပါေလ။ ရွိခဲ့ရင္လည္း ရပ္/႐ြာ ေကာင္းတဲ့ ေဒသေလာက္သာ ရပ္/႐ြာ ေကာင္းမႈနဲ႔ေပါ့။

အေျခခံပညာက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားဟာ အင္အားမ်ားလို႔ မိခင္ဌာန လုပ္ငန္းမဟုတ္တဲ့ အင္အားျပရတဲ့ ကိစၥေတြမွာလည္း အသုံးေတာ္ခံရေလ့ ရွိၿပီး အခြင့္အေရးမွာေတာ့ သာတူညီမွ် မရတဲ့အတြက္ မိေအးႏွစ္ခါ နာၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ဆရာမေတြဟာ (လစာ- ၁၆၅,၀၀၀ မွာ) တစ္လစာ အိမ္လခ ငါးေသာင္းကေန ေျခာက္ေသာင္းအထိ ေပးၿပီး ငွားရမ္းေနထိုင္ေနၾကရပါတယ္။ စားဖို႔ဝတ္ဖို႔ထက္ တစ္လတစ္လ အိမ္ငွားခ လုပ္ေကၽြးေနရသလိုပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚမို႔လို႔လား ေမးစရာ ရွိပါ့မယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း (အနည္းစုသာ) ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေနခြင့္ရၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေနထိုင္ရတယ္ ဆိုတာက ဝန္ထမ္းအိမ္ရာနဲ႔ အဓိပၸာယ္ မတူပါဘူး။ ကပ္ေနရသလိုလို မ်က္ႏွာရိပ္ ၾကည့္ေနရတာမ်ိဳးပါ။ အမ်ားထက္ ပိုၿပီး အနစ္နာခံ အလုပ္လုပ္ ေပးရတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဒါဟာ မညီမွ်ျခင္း အေသးစားပါ။

ကၽြန္မ ကိုယ္ေတြ႔အရ ၿမိဳ႕နယ္ေလးေတြ၊ ႐ြာေတြမွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ လုံၿခဳံမႈမရွိဘဲ က်ီးလန္႔စာ စားေနၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ပထမဆုံး တာဝန္က်ခဲ့တဲ့ သီေပါၿမိဳ႕ အထက (၂) မွာ ေဒသခံ မဟုတ္ေသာ ကၽြန္မတို႔ ဆရာမ ေျခာက္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ထရံအိမ္ေလးမွာ ေနၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚျဖစ္ၿပီး ရဲစခန္းနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္တို႔ရဲ႕ အလယ္မွာ ရွိတာေတာင္ လုံၿခဳံမႈ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲကို ဘိန္းစားေတြ အၿမဲဝင္ပါတယ္။ ဓားလက္နက္ကိုင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ အိမ္ထရံကို လာခ်ိဳးတဲ့အထိ အတင့္ရဲ မခန္႔ေလးစား လုပ္ပါတယ္။ ဘယ္သူကာကြယ္ေပးလဲ။ ဘယ္သူမွ မကာကြယ္ေပးႏိုင္ဘူး။ ေသခါမွ ေသေရာပဲ။ ေနရတာပါပဲ။ ဒါဟာ လုံၿခဳံတဲ့ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ မဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ပါ။ ႐ြာတစ္႐ြာကို တာဝန္က်တဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းဆို ဆရာနဲ႔ ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ကို အခန္းမရွိတဲ့ အိမ္တစ္လုံးထဲမွာ အတူထားေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ အလုပ္ပဲ စြန္႔လာခဲ့ရတယ္။ မိုးတြင္းဆို တက္ဖို႔ဆင္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ စစ္ေဆးေရးေတာင္ မသြားႏိုင္တဲ့ ႐ြာကို တာဝန္က်တဲ့ ညီမေလးဆို ေနရမယ့္ေနရာက မလုံၿခဳံတဲ့အျပင္ အေရးအေၾကာင္း ရွိလို႔မွ လွမ္းေအာ္ရင္ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမို႔လို႔ အလုပ္မဝင္ႏိုင္တာလည္း ရွိပါတယ္။ မသမာသူ၊ သူပုန္ စသည္ျဖင့္ အႏၲရာယ္ေတြၾကားမွာ တာဝန္ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္တဲ့ ဆရာမငယ္ေလးေတြ အမွန္တကယ္ ရွိေနပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ေနထိုင္ေရးဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေျခအေနေတြ ကြာျခားၿပီး ဝန္ထမ္းခ်င္း အတူတူ ျဖစ္ေပမယ့္ မညီမွ်ခ်က္ေတြ မ်ားေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆရာမ တစ္ေယာက္ဟာ တာဝန္က်ရင္ သင္ၾကားေရး ဘယ္လိုေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သင္မလဲ ေတြးဖို႔ထက္ ေနထိုင္ေရး အခက္အခဲက အရင္စီးႀကိဳေနမွာပဲ။ ေနထိုင္ေရးအတြက္ သာမက သြားလာေရး ခက္ခဲမႈ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံး မ်ားစြာရွိေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔ေဝးျပန္ေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲသလို အစစအရာရာ လူေနမႈ နိမ့္က်ရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ ၿမိဳ႕တက္၊ အစည္းအေဝးသြား၊ အိမ္ျပန္လိုက္ရင္ လစာက ကုန္ေရာ။ ၿမိဳ႕နဲ႔အလွမ္းနီးျပန္ေတာ့ ေန႔စဥ္ သြားလာရတဲ့ ဒုကၡဟာ မေသးလွပါဘူး။ ေနပူ၊ မိုး႐ြာမေရွာင္ ဟိုက္ေဝးလမ္းမႀကီးေတြေဘးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အခ်ိန္မွန္ ကားတားၿပီး စီးေနရတာဟာ အေျခခံပညာက ဆရာ၊ ဆရာမေတြသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က ရိသဲ့သဲ့၊ အခ်ိဳ႕က ျငဴစူ၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း တ႐ိုတေသေပါ့။ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရပါတယ္။ ဤသို႔ အခက္အခဲမ်ား ရွိေနၾကတဲ့ ဝန္ထမ္း (အမ်ားစုဟာ) မိမိအလုပ္တာဝန္နဲ႔ မိမိတာဝန္က်ရာေဒသ တိုးတက္ေရး၊ ေအာင္ျမင္ေရးထက္ အဆင္ေျပရာ ေဒသမ်ားသို႔သာ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဖို႔သာ စိတ္အားထက္သန္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ဘယ္ (အစိုးရ/ပုဂၢလိက) လုပ္ငန္းမဆို သစၥာေစာင့္သိတဲ့၊ တာဝန္သိတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္မွ ေအာင္ျမင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းလုပ္ငန္းခြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္တက္ႂကြ သစၥာေစာင့္သိဖို႔ စိတ္ဓာတ္ေရာ လူေနမႈ ျမႇင့္တင္ေပးရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ထိ မဟုတ္ေတာင္ အျခားဝန္ႀကီးဌာနေတြ နည္းတူ အေျခခံပညာက ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လူေနမႈဘဝကို တန္းတူရွိေအာင္ ကူညီျမႇင့္တင္ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျမင့္မားေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီး လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြကို ပိုမိုအာ႐ုံစိုက္ၿပီး တိုးတက္မႈကို ပိုၿပီး ဦးတည္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။

အဆုံးသတ္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာရွိတဲ့ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ဦးေရနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်းလက္မ်ား၌ တာဝန္က်၍ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ဦးေရကို ခ်ိန္ဆၿပီး ပညာေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္က႑အျဖစ္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးႏိုင္ဖို႔ ေမၽွာ္လင့္ရင္း အေျခခံပညာေရး ေမာင္ႏွမမ်ားကိုယ္စား တင္ျပလိုပါတယ္။

ေဒၚထက္ထက္ေဆြ (အလယ္တန္းျပ အလက (၇) လား႐ႈိးၿမိဳ႕)