အတိုက္အခံမပီသေသာ အတိုက္အခံမ်ား – ထက္ျမက္

ျပည္သူလူထုကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဦးေဆာင္ႏိုင္ေသာအဖြဲ႕ႏွင့္ ပါတီမရွိလွ်င္ ျပည္သူလူထုက သူတို႔ကို ဦးေဆာင္မည္၊ သူတို႔ဘက္က ရပ္မည့္သူကို ရွာလာၾကေပမည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ ေ၀ဖန္ သံုးသပ္သူမ်ား က ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အတိုက္အခံတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ အတိုက္အခံ ပီသမႈမရွိ ဟု ေ၀ဖန္သုံးသပ္ျခင္းမွာ …

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ယေန႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကို ေလ့လာ သုံးသပ္ရာတြင္ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ေရာ၊ ျပင္ပတြင္ပါ အစိုးရကို ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပေသာ အတိုက္အခံ ႏို္င္ငံေရးသမား ရွားပါးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၀ါရင့္ ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးသမားအေဟာင္း၊ အသစ္တို႔မွာ အစိုးရ၏ အားနည္းခ်က္မ်ား၊ မွားယြင္းမႈ မ်ား၊ စစ္အာဏာရွင္တို႔ကို အကာအကြယ္ ေပးေနမႈကို ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ျခင္းမရွိဘဲ မသိလိုက္ မသိဘာသာ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္သာ ေနထိုင္ေနၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္း စုေ၀းမိသည့္အခါ စကား၀ိုင္း မ်ားတြင္ အစိုးရအေပၚ အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအက်ဳိးျဖင့္ ေ၀ဖန္ ေနၾကသည္ကို ၾကားရပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေ၀ဖန္ျခင္း၊ ေထာက္ျပျခင္း မရွိေသာ အတုိက္အခံမ်ားတြင္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္လည္း ပါ၀င္ ပါသည္။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပြင့္လင္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္းလည္း ပါ၀င္ပါသည္။ ႏိုင္က်ဥ္း အဖြဲ႕မ်ား ဆိုလွ်င္လည္း ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပျခင္းမ်ဳိး မရွိေပ။ ႏိုင္က်ဥ္း အဖြဲ႕မ်ားမွာလည္း ၃ ဖြဲ႕ေလာက္ကြဲေနၿပီး သူတို႔သာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအသစ္၊ အေဟာင္း မ်ားကို သူတို႔ေလာက္ ျဖတ္သန္းမႈ မရွိဟု ေျပာေနသည္ကို ၾကားေနရသည္မွာလည္း စိတ္မေကာင္းစရာ … ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းမွာ ညီၫြတ္မႈ မရွိဘဲ ဘံုရန္သူ ရွာမရသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔၏ အႀကီးမားဆံုး လႈပ္ရွားမႈမွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို အေျခခံေသာ ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရး လက္မွတ္ ေရးထိုးျခင္းတြင္သာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အင္အားထုတ္ သံုးျခင္းသာ ရွိေလသည္။ ပုဒ္မ ၁၈ မိမွာ စိုးရိမ္ပံုရသလို ပုဒ္မ ၅၀၅ လို၊ ပိုင္နက္ က်ဴးလြန္မႈလို မၿငိေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၿပီး ေႁမြမေသ တုတ္မက်ဳိး အတိုက္အခံမ်ား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ေနၾကပါသည္။

မည္သည့္ ႏို္င္ငံေရးတြင္မဆို အတိုက္အခံ အင္အားစုဆိုသည္မွာ မရွိမျဖစ္ရွိရေသာ အင္အားစု ျဖစ္သည္။ အစိုးရ၏ မူ၀ါဒမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ဦးတည္ခ်က္မ်ားအား ဆန္႔က်င္သူမ်ားကို အတိုက္အခံမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္သည့္ မ်ဳိးခ်စ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားမွာ အတိုက္အခံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကိုလိုနီ ပညာေရးကို ဆန္႔က်င္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားမွာ အတိုက္အခံမ်ား ျဖစ္သလို ဂ်ီစီဘီေအကအစ ဒို႕ဗမာ အစည္းအ႐ုံးအထိ နယ္ခ်ဲ႕ကို ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္သူ မ်ားမွာ အတိုက္အခံမ်ားပင္ျဖစ္၏။ လယ္သမား အားလံုးကို စားစရာမရွိေအာင္ လုပ္လာသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ ဆရာစံ ေတာ္လွန္ေရး ေခၚ လယ္သမား သူပုန္ႀကီး ေပၚေပါက္ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ေပါက္ဖြား လာခဲ့သည့္ အဖြဲ႕အစည္း အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ယခုအခါ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အျဖစ္ ရပ္တည္ လာၾကေလသည္။ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပြင့္လင္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၊ လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီတို႔မွာ ဆက္လက္ ေပါက္ဖြား လာေသာ္လည္း ၈၈ မ်ဳိးဆက္ မ်ားမွာမူ လူမႈေရး လုပ္ငန္းမ်ားသာ လုပ္ကိုင္လာေလသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း မဟုတ္ဟုလည္း ဆိုၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အနာဂတ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းတြင္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္မ်ားကို ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တိုင္းျပည္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပး မည့္သူမ်ား အျဖစ္ အားကိုး၍ မရေတာ့ေပ။

ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီဟုေခၚေသာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္အထိ ၿပီးေသာအခါ ယခု ဒုတိယအႀကိမ္ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီကို ျပန္က်င့္သံုးေသာ ကာလျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၅၈မွ ၆၀ အထိ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရအျဖစ္ စစ္တပ္က အာဏာ ယူခဲ့ၿပီးေနာက္ ပါတီစံုစနစ္ ျပန္ရွင္သန္ခဲ့သည္။ ထိုအခါက အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ ၂၀၁၁ မွ ၂၀၁၄ အထိ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးမွာ အလြန္ပင္ ကြာျခားေန၏။ ယခင္ စစ္အစိုးရကို စည္းစည္းလံုးလံုး အားေကာင္း ေမာင္းသန္ တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး စည္းလံုး ေနသည့္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ တစ္ျဖစ္လဲ ၈၈ မ်ဳိးဆက္မ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တို႔မွာ အတိုက္အခံမ်ား အျဖစ္ တရား၀င္အရ တည္ရွိေနေသာ္လည္း သူတို႔က အတိုက္အခံဟု လက္မခံၾကေပ။ ထိုအခ်ိန္က ေထာင္မွ ထြက္လာေသာ အင္အား ေတာင့္တင္းသည့္ အတိုက္အခံမ်ားသည္ အရပ္၀တ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ လက္တြဲကာ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ ခ်ီတက္ၾကမည္ဆိုေသာ ေယဘုယ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုျဖင့္ ဒီမုိကေရစီ သြားေရး ဆိုက္ေရာက္ လာပါေတာ့သည္။ အေစာပိုင္းက အတိုက္အခံ ဆိုသည္ကို နားခါးပံုရၾကသည္။ ေနာင္ေပါင္းၾကည့္ မွ အစိုးရ၏ အေၾကာင္းမ်ားကို သိလာၾက၏။ ၂၀၀၈ ဖြ႕ဲစည္းပံုကို ျပင္လို ဖ်က္လိုျခင္း မရွိေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔၏ လက္ပါးေစ ခ႐ိုနီႀကီးမ်ားကို ကာကြယ္ေပးေနျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔မွာ အတိုက္အခံ ျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံလာၾကပံုရ၏။ အေစာပိုုင္းက NLD ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီရေရးကိုသာ အေျခခံပါသည္။ အာဏာရလိုျခင္း မဟုတ္ပါဟု ခပ္၀ါး၀ါးေျပာဆိုခဲ့ရာမွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သမၼတ ျဖစ္လိုသည္၊ NLD ကလည္း အစိုးရ ဖြဲ႕လိုသည္ဟု ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာလာေလသည္။ ဘယ္ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံမဆို အာဏာမရသူက အတိုက္အခံျဖစ္ၿပီး အာဏာရသူက အစိုးရျဖစ္သည္။ အတိုက္အခံမ်ားကို ျပည္သူက မဲထည့္ လိုက္သည္ႏွင့္ အစိုးရ ျဖစ္သြားကာ ယခင္အစိုးရက အတိုက္အခံ ျဖစ္သြားေလသည္။ တစည ပါတီမွာ ယခုအတိုက္အခံ ပါတီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခင္ကမူ အစိုးရဖြဲ႕ႏိုင္ေသာ ပါတီတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။

ယေန႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနယ္တြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ရွင္သန္ တည္ရွိေနရာတြင္ တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားမွာ လက္ရွိ အစိုးရသည္ အရပ္၀တ္ စစ္အုပ္စု ျဖစ္သည္ဟု နားလည္ ထားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ႏို္င္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားကမူ ယခုအစိုးရ အဖြဲ႕သစ္သည္ အမွန္တကယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အားထုတ္ ေနသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရႏွင့္ ေပါင္းသင့္သည္မ်ားကို ေပါင္းကာ ယခင္ စစ္အစိုးရကို အကာအကြယ္ ေပးေနပါက ေထာက္ျပ၍ ျပဳျပင္ ယူသြားမည္ဟုဆိုသည္။ တခ်ဳိ႕ အနည္းတကာ့ အနည္းစုမွာမူ အစိုးရသစ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းသြားမည္။ မိမိတို႔ တတ္စြမ္းသေရြ႕အႀကံဉာဏ္ေပး သြန္သင္ဆံုးမ ရမည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနေသာ စီးပြားေရး ပညာရွင္ ဆိုသူမ်ားလည္း ပါသည္။ ထိုထဲတြင္ စစ္အစိုးရ ေခတ္ကတည္းက စစ္အစိုးရ ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖင့္ တိုင္းျပည္ ကို ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဆိုေသာ ႏိုင္ငံေရး သိပံၸရွင္ ဆိုသူမ်ား စီးပြားေရး သံုးသပ္သူမ်ား ဆိုသည္လည္း ပါ၀င္ေလသည္။ ထိုထဲတြင္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္လို၊ NLD လို အတိုုက္အခံမ်ားက ေမ်ာပါ သြားၾကေလသည္။

လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမွာ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ထက္ပင္ ပိုမို တင္းမာလာေသာ အေျခအေနျဖင့္ ယခု အစိုးရႏွင့္ စစ္တပ္က လုပ္ေဆာင္ လာသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ပုဒ္မ ၁၈ လို ဖိႏွိပ္ေသာ ပုဒ္မမ်ားျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပခြင့္ကို တားျမစ္ေနျခင္း၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားကို ဖိဖိစီးစီး အေရးယူေနျခင္း၊ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား လုပ္ေနေသာ္လည္း တိုက္ပြဲမ်ား ျပန္လည္ ျဖစ္ေပၚေနျခင္း၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ႏွင့္ မိမိဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္မ်ား ရွိသည္ ဟု ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း စာနယ္ဇင္း သမားမ်ားကို ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ မ်ားျဖင့္ အေရးယူ အျပစ္ေပးေနျခင္း၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အစိုးရ၊ စစ္တပ္တို႔ ေဆြးေႏြးေနေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားမွာ ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္ ျဖစ္ေနျခင္း၊ လယ္သမားမ်ား လယ္သိမ္းခံ ေနရျခင္းႏွင့္ အမ်ားအျပား ျပစ္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ခံေနရျခင္း၊ အလုပ္သမားမ်ားမွာ လုပ္ခလစာ နည္းပါးၿပီး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚေနျခင္းအေပၚ ထိုအင္အား ႀကီးမားေသာ အတိုက္အခံမ်ားမွာ ဆႏၵျပပြဲမ်ားတြင္ အတူပါ၀င္ျခင္း၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားဘက္မွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရပ္တည္ျခင္းမ်ား မရွိေပ။ ယခင္က ပမညတလို၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢလို၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား အဖြဲ႕အစည္းမ်ားလို အဖြဲ႕မ်ားက ေၾကညာခ်က္မ်ား ပလူပ်ံေအာင္ ထုတ္ကာ အစိုးရကို ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပ ၾကေလသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ၾကသည္။ ပါးစပ္ပိတ္ ၿငိမ္ခံမေနၾကေပ။ ထိုလုပ္ရပ္မ်ားမွာ ကမၻာေပၚရွိ ဒီမိုကေရစီ က်င့္သံုးေသာ ႏို္င္ငံတိုင္းတြင္ လုပ္ေဆာင္ၾကပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ေသာ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ကို အတိုက္အခံမ်ားက ဆန္႔က်င္ ကန႔္ကြက္ရသည္မွာ သူတို႔၏ တာ၀န္တစ္ရပ္လို ျဖစ္ေနေလသည္။ ယေန႔ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို တည္ဆဲ ဥပေဒဆိုသည္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ကာ ထိုတည္ဆဲ ဥပေဒမွာလည္း ဖိႏွိပ္ေသာ ဥပေဒမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။ ပုဒ္မ ၁၈၊ ပုဒ္မ ၅(ည)၊ ပုဒ္မ ၁၀(က) စေသာ ဖိႏွိပ္သည့္ ဥပေဒမ်ားကို ယေန႔ထက္တိုင္ တည္ဆဲ ဥပေဒမ်ားအျဖစ္ အသံုးျပဳကာ ျပည္သူ လူထုကို ဖိႏွိပ္ေန ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗကသမွ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ မျဖဴႏွင္းေထြးကို ဖမ္းဆီးထားသည့္အမႈ ဆိုလွ်င္ ဗကသက ဆႏၵျပၾကသလို အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္း ကန္႔ကြက္ေနၾကသည့္ အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ ပါတီႀကီးမ်ားကမွ အသံမထြက္သည္မွာ အလြန္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလသည္။ NLD ကလည္း ၿငိမ္ေနသလို ၈၈ မ်ဳိးဆက္ မ်ားကလည္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ျခင္းပင္ မရွိေပ။

ထို႔ေၾကာင့္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိ ပါတီစံုႏိုင္ငံေရးစနစ္တြင္ အတိုက္အခံ တို႔၏ ႏို္င္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ အလြန္ အားနည္းေန၏။ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းသြားမည္ဟု အစိုးရသစ္က စတက္ခါစတြင္ ေၾကညာခဲ့ေသာ္ လည္း ယခုအထိ ယခင္စစ္အစိုးရႏွင့္ ကြာျခားမႈ မရွိေပ။ ျပည္သူ လူထုကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဦးေဆာင္ႏိုင္ေသာ အဖြဲ႕ႏွင့္ ပါတီမရွိလွ်င္ ျပည္သူလူထုက သူတို႔ကို ဦးေဆာင္မည္၊ သူတို႔ဘက္က ရပ္မည့္သူကို ရွာလာၾကေပမည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ ေ၀ဖန္ သံုးသပ္သူမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အတိုက္အခံတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ အတိုက္အခံ ပီသမႈ မရွိဟု ေ၀ဖန္သုံးသပ္ျခင္းမွာ အလြန္နည္းလမ္း က်လွသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ား အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားဖို႔ အေၾကာင္းအခ်က္ အလြန္မ်ားပါသည္။ ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွား လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆက္တိုက္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား အားေကာင္းေမာင္းသန္ မေတြ႕ရေပ။ ေၾကညာခ်က္ သေဘာထား ထုတ္ျပန္သည္ကိုပင္ မေတြ႕ရ။ အနည္းဆံုး တစ္ႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးအတြက္ NLD က ျပတ္ျပတ္သားသား သေဘာထား မထုတ္ျပန္ႏိုင္သလို ပုဒ္မ ၁၈ ျဖင့္ ဖိႏွိပ္ အေရးယူေနျခင္း မ်ားကိုလည္း ဆန္႔က်င္ ကန္႔ကြက္ျခင္းမ်ား မလုပ္ႏိုင္သျဖင့္ အတိုက္အခံမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈ အားနည္းေနသည္ ဆိုျခင္းမွာ လြန္မည္ မဟုတ္ေပ။

ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန- http://www.facebook.com/myanmarherald