အေၾကာက္တရားနဲ႕ ကင္းခ်င္ၿပီ

ရွားေတာၿမိဳ႕နယ္ စုစည္းရြာမွာေနတဲ့ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ ကူးရယ္ႏိုရာဟာလည္း သူ႕ရဲ႕ ဇာတိေျမကေန ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့တဲ့ သူတေယာက္ပါ။ သုံးႏွစ္သား အရြယ္ကတည္းက မိသားစုေတြနဲ႕ ရွားေတာၿမိဳ႕နယ္ ေဒါခေရာေအာ့ရြာ ဇာတိေျမကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့ရတဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။

″ ျဖတ္ေလးျဖတ္တုန္းကက်ေနာ္ကငယ္ငယ္ေလးပဲရွိပါေသးတယ္။ ဘာမွလည္းမသိဘူး က်ေတာ္ ရွားေတာမွာပဲ ႀကီးလာတယ္။ က်ေတာ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ အ့ဲဒီ ျဖတ္ေလးျဖတ္တုန္းက အရမ္းရွဴပ္ခ့ဲတယ္ေလ ″ လို႔ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ ျဖတ္ေလးျဖတ္တုန္းက ႀကံဳခ့ဲရတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေျပာျပသြားပါတယ္။

ခူးကူးရယ္ႏိုရာဟာဆိုရင္ ပညာကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မဆည္းပူးႏိုင္ခ့ဲပဲ ၂၀၀၆-၀၇ ခုႏွစ္မွာ ၉တန္းေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ ပညာသင္ဘဝကို ေက်ာခိုင္းခ့ဲရတယ္လို႔ ဆိုုပါတယ္။

ပညာဆက္လက္ မဆည္းပူးႏိုင္ေတာ့ပဲ တစ္ေန႔မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရင္ နမ္းစိုက္ဖို႔ ႏြားလွည္းေမာင္းၿပီး ေတာထဲသြားခ်ိန္မွာ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ အစိုးရစစ္တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကို ခံခ့ဲရတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။

″ က်ေတာ့္ကို ဖမ္းေတာ့ က်ေတာ့္ကို သူပုန္ကို ဆန္သြားေပးတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ က်ေတာ့္မွာက ႏြားလွည္းတစ္စီးပါတယ္ အ့ဲႏြားလွည္းေပၚမွာက ဆန္ေတြပါတယ္ က်ေတာ္က သြားပို႔တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့ မရဘူး ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေတာ့္ကို ဖမ္းသြားတယ္ က်ေတာ့္ကို ၅၄ တပ္မွာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ထားတယ္ ″ လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရခ်ိန္ ၃လျပည့္ၿပီးေနာက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ထြက္ေျပးလာခ့ဲၿပီး ေတာထဲေရာက္သြားခ့ဲၿပီး ကရင္နီ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္ရွိသြားခ့ဲတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရမွာထက္ ဘဝကို စေတးၿပီး ထြက္ေျပးခ့ဲရာမွ ဒုကၡစည္စခန္း ေရာက္ရွိသြားၿပီး ဒုကၡသည္ပညာေရးကို ဆက္လက္ဆည္းပူးခြင့္ ရခ့ဲတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ျဖတ္ေလးျဖတ္ေခတ္မွာ ေသလုနီးပါးခံခ့ဲရေပမ့ဲ ယခုအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲတည္ၿငိမ္လာမႈေၾကာင့္ ေနရပ္ကို ျပန္လာေနေသာ္လည္း တခ်ိဳ႔ေသာ ခူးကူးရယ္ႏိုရာအပါအဝင္ ေဒသခံေတြမွာ အေၾကာက္တရားမ်ား ရွိေနေသးတ့ဲအတြက္ ေနရပ္ကို ျပန္လာသူ အနည္းငယ္သာ ရွိပါေသးတယ္။

ရွားေတာၿမိဳ႔နယ္ ေဒါကေလာ္လဲ ေက်းရြာမွ ဦးေစရယ္က ″ က်ေတာ္တို႔ ျပန္လာေနရင္ ျပန္ေမာင္းထုတ္ခံရမွာ ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ဒုကၡခံၿပီးမေျပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတ့ဲလူေတြအမ်ားႀကီးပဲေတာင္ယာလယ္ယာေတြ အကုန္က်န္ေသးတယ္ ဒါေပမ့ဲစိတ္ဆင္းရဲေတာ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္ႀကံဳရမွာစိုးရိမ္ၾကတာေပါ့″ လို႔ ေနရပ္ကို ျပန္လာေနဖို႔ အေၾကာက္တရားမ်ား စိုးမိုးေနတ့ဲအတြက္ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့တ့ဲ သူ႔ရဲ႔ ေက်းရြာသူ၊သားမ်ား အေၾကာင္းကို ရွင္းျပပါတယ္။

ေဒါကေလာ္လဲေက်းရြာဟာဆိုရင္ ယခင္ႏွစ္ေတြမွာ အိမ္ေျခေပါင္း (၇၀) ေက်ာ္ရွိၿပီး ၉၆ခုႏွစ္ ျဖတ္ေလးျဖတ္ေခတ္မွာ ေက်းရြာမီးရွိဳ႕ခံရတ့ဲအတြက္ ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ရာမွ ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ေျခ( ၁၃) လံုးသာ ျပန္လာေနထိုင္ၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

″ ဗမာစစ္တပ္ေတြက က်ေတာ္တို႔ကို အခ်ိန္သံုးရက္ပဲ ေပးတယ္ေလ သံုးရက္အတြင္း ထြက္ေျပးရတယ္ မေျပးရင္ ေတြ႕တ့ဲသူအေသသတ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ အ့ဲအခ်ိန္ဆိုက်ေတာ္တို႔ ကေလးေတြကိုပဲေက်ာပိုးအိပ္ယာလိပ္ေတြယူၿပီးထြက္ေျပးရတယ္ ″ လို႔ဆိုၿပီး သူထြက္ေျပးခ့ဲရပံုကို ေျပာျပပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္ ေဖစိုးေလးေဒသေန လူငယ္အမ်ားစုဟာ အေၾကာက္တရားမ်ား ရွိေနဆဲျဖစ္တ့ဲအတြက္ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ လူမ်ိဳးေရးမ်ားအတြက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ အခက္အခဲရွိေနပါေသးတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ကရင္နီအမ်ိဳးသားတိုးတက္ေရးပါတီ KNPP ႏွင့္ စစ္အစိုးရတို႕ ပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ စစ္ျပန္တိုက္ခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ေဖစိုးလဲေဒသက ေဒသခံျပည္သူေတြ နယ္စပ္ေျပးသူကေျပး ၊ စုစည္းရြာကို ေျပးသူကေျပးခဲ့ၾကရတဲ့အတြက္ ေနရပ္ေတြကို စြန္႕ခဲ့ၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ားဆုံးစစ္ဒဏ္ခံခဲ့ရတဲ့ နယ္ေျမေဒသတစ္ခုလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ယခုခ်ိန္အထိ ျပည္နယ္အတြင္းမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေနာက္က်က်န္ဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အခု အစိုးရသစ္လက္ထက္မွာေတာ့ ေဖစိုးလဲေဒသက လူငယ္ေတြ ျပန္လည္စုစည္းဖို႕ စတင္လာခဲ့ၾကပါၿပီ။

ရွားေတာၿမိဳ႔နယ္ ေဖစိုးေလးေဒသဟာ အေမွာင္နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံခ့ဲရတ့ဲအတြက္ လူငယ္ေတြ ဒီဘဝကေန လႊတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လူငယ္ေတြမွာ တာဝန္ရွိတ့ဲအတြက္ ေဖစိုးေလး လူငယ္ဆိုၿပီး လူငယ္အဖြဲ႔ကို ဖဲြ႔စည္းရျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ယခင္ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး မယူခင္ ျဖတ္ေလးျဖတ္ မျဖစ္ခင္ အခ်ိန္ထိ ရွားေတာၿမိဳ႔နယ္ဟာ ေက်းရြာေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ရွိခ့ဲၿပီး ျဖတ္ေလးျဖတ္ ကာလမွာ တကြဲတျပား ျဖစ္ပြားခ့ဲမႈေၾကာင့္ ယခု ျပန္လည္ေနထိုင္ရာမွ ျပည္ထဲေရး အမည္ေပါက္ စာရင္းအရ ၂၆ရြာသာ ရွိေတာ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ေက်းရြာဇာတိေဟာင္းကို ျပန္လာေနထိုင္တဲ့လူတခ်ိဳ႕ကလည္း ေက်းရြာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အဂၤါရပ္ေတြနဲ႕ မညီေသးလို႕ ျပည္ထဲေရးဌာနကေနၿပီး ယာယီခိုလႈံခြင့္ အိုးအိမ္ေနရာ ျပန္လည္ရွာေဖြျခင္းလို႕ပဲသတ္မွတ္ထားတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

လက္ရွိမွာေတာ့ ရွားေတာနယ္ေျမ ေဒသဘက္ကို ေဖစိုးေလး လူငယ္ ေကာ္မတီအဖြဲမွ ကေနၿပီးေတာ့ ဒီလိုအေမွာင္နယ္ေျမကေန ၊ အေၾကာက္တရားကေန လႊတ္ေျမာက္ဖို႕ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ၿပီး ၂၀၁၄ ခုႏွစ္က တကြဲတျပားျဖစ္ေနၾကရတဲ့ ရွားေတာေဒသဘက္က လူငယ္လူရြယ္ေတြ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္လည္ စုစည္းလာခဲ့ၾကပါၿပီ။

ေဖစိုးေလး လူငယ္ေကာ္မတီဟာဆိုရင္ ေက်းရြာမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ ၊ စစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ တိမ္းေရွာင္ ခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြပါတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ ျပန္လည္စုစည္းႏိုင္ဖို႔ကိုလည္း ဦးစြာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္တဲ့အေနနဲ႕ စုေပါင္းေက့ထ်ိဳးဘိုးရိုးရာပြဲေတာ္ေတြ ၊ ဒီးကူပြဲေတြ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

″ တစ္ရြာၿပီးတစ္ရြာလိုက္ၿပီးစုစည္းတဲ့အခါ ဒီေလာက္မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုပြဲေတာ္ေတြ အားကစားပြဲေတာ္ေတြကိုလုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ေျပာသြားေတာ့ ပိုထိေရာက္သြားတယ္ေပါ့။ ″ လို႔ အသက္ ၂၇ ႏွစ္ အရြယ္ရွိတ့ဲ ေဖစိုးေလးလူငယ္မွ ခူးကူးရယ္(ခ) ႏိုရာက ရွားေတာေဒသဘက္ရွိ လူငယ္မ်ား စည္းလံုးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ေျပာျပပါတယ္။

ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ပညာေရး ၊က်န္းမာေရး က႑ေတြအပိုင္းေတြကိုလည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္း ပါဝင္ကူညီေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ဖို႕ ျပဳလုပ္သြားမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

အခုဆိုရင္ ေက်းရြာေတြမွာ ျပန္လာေနထိုင္တဲ့ သူေတြက ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ အခက္အခဲေတြ ရွိေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ ေက်းရြာမွာ ေက်ာင္းမရွိတာေတြ ၊ သြားရမည့္ လမ္းခရီး ေဝးတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကိုေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႕ ရွားေတာၿမိဳ႕ေပၚမွာေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ေဆာင္ကို လာမည့္ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီ ဇြန္လမတိုင္မွီ လူငယ္ေတြက ဦးစီးဦးေဆာင္ၿပီး ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႕ ကူးရယ္ႏိုရာက ေျပာဆိုသြားပါတယ္။

ရွားေတာၿမိဳ႔ယ္ ပညာေရးမ်ား နိမ့္က်ဆဲျဖစ္တ့ဲအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ လႊတ္ေတာ္၊ အစိုးရကို ပညာေရးက႑အေနျဖင့္ ေဒသခံဝန္ထမ္းေတြနဲ႕ ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔အတြက္ နဲ႕ ေဖစိုးေလးေဒသ တိုးတက္ဖို႕ တင္ျပေတာင္းဆို လိုေၾကာင္းကိုလည္း ခူးကူးရယ္ႏိုရာက ယခုလို ေျပာဆိုသြားပါတယ္။

ဦးျမာ
Kantarawaddy Times
http://www.kantarawaddytimes.org/