ငါးရဖို႔က အဓိက (ကုမၸဏီ ၂၃ ခု၏အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ျပည္သူ ၅၄ သန္း)

ယခုတေလာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ ေရႊျပည္တံခြန္ ကုမၸဏီၾကား က်ပ္ ၅,၀၀၀ တန္ ကတ္ဖုန္းကိစၥ အျငင္းပြားေနၾကသည္။
ႏွစ္ဖက္စလံုးက မီဒီယာမ်ားကို အသံုးျပဳၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကမွန္ေၾကာင္း သက္ေသေတြျပေနၾကသည္။
မီဒီယာထက္တြင္ စစ္တလင္းခင္းေနၾကသည္။
ၾကားထဲက ျပည္သူေတြမွာေတာ့ 'ထင္သာထင္ မ၀င္ဘူး ေက်ာင္းအမေရ' ဆိုသည့္စကားလို သက္သာေသာႏႈန္းထားျဖင့္ ဖုန္းကိုင္ ေဆာင္ခြင့္အိပ္မက္မ်ား ပ်က္ျပယ္ေနရသည္။
ေရႊျပည္တံခြန္ ကုမၸဏီမွ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီး ၅,၀၀၀ တန္ ဖုန္းကတ္မ်ား ေရာင္းခ်မည္ဟု ေၾကညာလိုက္ခ်ိန္တြင္ ၀မ္းသာခဲ့ ေသာ ျပည္သူမ်ားအတြက္လည္း ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးမွ ထိုကိစၥျဖစ္ရန္ အခ်ိန္လိုပါေသးသည္ဟု ေၾကညာခ်က္ထုတ္ လိုက္ေသာ အခါ ဖ်တ္ခနဲ ၀မ္းသာရာကေန ၀မ္းနည္းၾကရေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ျပည္သူမ်ား သတိမထားမိသည့္အခ်က္မွာ လက္ရွိတြင္ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ကုမၸဏီႀကီး ၂၃ ခုက အဆိုပါ က်ပ္ ၅,၀၀၀ ေဈးျဖင့္ သူတို႔လည္း ေရာင္းခ်ေပးပါမည္။ သို႔မဟုတ္ လူတိုင္း ဖုန္းကိုင္ႏိုင္ရန္ မည္မွ်အထိ ေဈးေလွ်ာ့ ေရာင္းႏိုင္ပါသည္ဟူေသာ အသံလံုး၀ ထြက္မလာျခင္းျဖစ္သည္။
အဆိုပါ ကုမၸဏီမ်ားက က်ပ္ ၅,၀၀၀ ျဖင့္ပင္ ေရာင္းႏိုင္ေသာ ဖုန္းကတ္ကို က်ပ္ ငါးသိန္းအထိ ေဈးတင္ၿပီး ဖုန္းတစ္လံုး ေရာင္းရတိုင္း ေရာင္းသင့္ေရာင္းထိုက္ေသာေဈးထက္ အဆ ၁၀၀ ေက်ာ္ အျမတ္အစြန္း ရယူေရာင္းခ်ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
ျပည္သူမ်ားဆႏၵမွာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက ေရာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ အက်ဳိးတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကုမၸဏီႀကီး ၂၃ ခုက ေရာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ က်ပ္ ၅,၀၀၀ ျဖင့္ ဖုန္းကတ္ေရာင္းႏိုင္သည္ဟု ေၾကညာလိုက္ေသာ ေရႊျပည္တံခြန္က ေရာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ၀ယ္ယူသံုးစြဲၾကမည့္ သူခ်ည္း ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ယခုေရးသည့္စာ၏ ေခါင္းစဥ္ကို ငါးရဖို႔က အဓိကဟု ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ လက္ရွိတြင္ အက်ဳိးတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားသည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီးမွ ယခုကဲ့သို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရေန ျခင္းမဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲမႈႏွင့္အတူ စီးပြားေရးစနစ္လည္း ေျပာင္းလဲေနၿပီျဖစ္သည္။
လက္သင့္ရာ ေခၚၿပီး စားေတာ္ေခၚေစသည့္အေျခ အေနမ်ဳိးလည္း ယခုက်င့္သံုးေနသည့္ စနစ္ႏွင့္ မကိုက္ညီေတာ့ၿပီျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း တယ္လီဖုန္း ကတ္ကိစၥ ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အျပင္းအထန္ အျငင္းပြားေနခ်ိန္တြင္ အဆိုပါကုမၸဏီႀကီးမ်ားသည္ အသံတိတ္ၿပီး သူတို႔ႏွင့္မဆိုင္သလို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ ေနႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုေခတ္သည္ ယခင္ကာလကဲ့သို႔ အစစအရာရာ ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ ကာလမဟုတ္သျဖင့္ တယ္လီဖုန္းကတ္တစ္ခု ထုတ္လုပ္ စရိတ္သည္ က်ပ္ ၁,၀၀၀ ေအာက္သာရွိေၾကာင္း လူတိုင္းသိေနၾကပါသည္။

အစိုးရဌာနမ်ားသည္ သူတို႔၏ ၀န္ေဆာင္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ ေရာင္းခ်သည့္ ပစၥည္းကို ေဈးတင္လိုေသာအခါ ႏိုင္ငံတကာေဈးကြက္တြင္ မည္မွ်ေဈးရွိေနၿပီ၊ ႏိုင္ငံတာ္အေနျဖင့္ မည္မွ်အ႐ႈံးခံေရာင္းေနရသည္ဟု ေျပာၾကားၿပီး ေဈးတက္ေလ့ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံတကာတြင္ဖုန္းေျပာခသာေကာက္ခံၿပီး အလကားေပးေနေသာ တယ္လီဖုန္းကတ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေဈးေလွ်ာ့ မေရာင္းပါသနည္း။
ဆက္သြယ္ေရးကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ အျမတ္ေငြ မည္မွ်အထိ ရွာေပးရမည္ဟု သတ္မွတ္ေပးျခင္းအစား ကုန္က်စရိတ္ ကာမိေစရန္၊ အ႐ႈံးမေပၚရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ဟု ျပင္ဆင္သတ္မွတ္သင့္ခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံတကာတြင္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး ကိစၥမ်ား၌ ျပည္သူမ်ား ၀န္မပိေစရန္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ က်ားကန္ေပးသည့္ အစဥ္အလာမ်ား ရွိပါသည္။
ထိုသို႔ဆိုရေသာ္ ၀န္ထမ္းမ်ားလစာႏွင့္ အျခားအစိုးရ အသံုးစရိတ္မ်ားကို မည္သည့္ေငြျဖင့္ ေပးေခ်မည္နည္းဟု အထြန္႔တက္စရာ ရွိလာသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္၏ မ်ားျပားလွေသာ သဘာ၀သယံ ဇာတမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားသို႔ တင္ပို႕ေရာင္းခ်ရာမွရသည့္ေငြသည္ ႏွစ္စဥ္အမ်ား အျပား ရွိပါသည္။
ထိုသို႔ေသာ သယံဇာတမ်ားကို ထုတ္ယူေရာင္းခ်ခြင့္ရေနေသာ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားထံမွ အထူးအျမတ္ခြန္ (Super Tax) ေကာက္ခံၿပီး ၀န္ထမ္းမ်ား လစာႏွင့္ အစိုးရအသံုးစရိတ္ကို ေျဖရွင္းႏိုင္ပါသည္။
အမ်ားအျမင္သာဆံုးကို ေျပာရလွ်င္ ယခင္က စားအုန္းဆီတင္သြင္းခြင့္ကို ကုမၸဏီတစ္ခုတည္းသို႔ ခ်ေပးထားသျဖင့္ စားအုန္းဆီ ေဈးမွာ အလြန္ျမင့္တက္ခဲ့ၿပီး ယခု ၿပိဳင္ဆိုင္တင္သြင္းေစေသာအခါ ေဈးျပန္က်သြားသည္ကို အထင္အရွား ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။

ကုမၸဏီတစ္ခုတည္း တင္သြင္းခြင့္ရသည့္ကာလတြင္ အဆိုပါ ကုပၼဏီအေနျဖင့္ မည္မွ်ျမတ္စြန္းသြားမည္ကို ေတြးၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
တယ္လီဖုန္းသည္ ယခုေခတ္အခါတြင္ ဇိမ္ခံပစၥည္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေန႔စဥ္ လူမႈဘ၀အတြက္ မရွိမျဖစ္သံုးေနရသည့္ ပစၥည္းျဖစ္ ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းကိစၥကို အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးျခင္းျဖင့္ တယ္လီဖုန္းကတ္မ်ားကို ျပည္သူမ်ား ေဈးသက္သာစြာျဖင့္ သံုးစြဲ ခြင့္ရမည္ျဖစ္သည္။
အစိုးရ၏ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား၊ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားအရ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲမရေသးလွ်င္လည္း ယခုျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကုမၸဏီမ်ားကို သက္သာေသာႏႈန္းထားျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးသင့္ပါသည္။
ကုမၸဏီမ်ားကေတာ့ ေဈးကြက္တြင္ တစ္ဦးတည္း လက္၀ါးႀကီးအုပ္၊ စိတ္ႀကိဳက္ေဈးသတ္မွတ္ေရာင္းခ်ခြင့္ရေနသည့္ အရသာကို စြန္႔လႊတ္မည္မဟုတ္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရမွ ၾကား၀င္ ေဆာင္ရြက္ေပးသင့္ပါသည္။
လက္ရွိတြင္မူ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ ေရႊျပည္တံခြန္ကုမၸဏီအၾကား ျပည္သူမ်ား ဗ်ာမ်ားေနရၿပီး တကယ္တမ္း အက်ဳိးအျမတ္ကို နင့္ေနေအာင္ ရယူေနေသာ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားမွာ သူတို႔ႏွင့္ မဆိုင္သေယာင္ မသိေယာင္ ေဆာင္ေနၾကပါသည္။
ၾကားသိရေသာ သတင္းမ်ားအရ သံုးသိန္းတန္တယ္လီဖုန္းကတ္ကို အခ်ိန္တိုအတြင္း အမ်ားဆံုးေရာင္းခ်ေနရန္သာ လုပ္ေဆာင္ေန ၾကသည္ဟု သိရသည္။
ကုမၸဏီ ၂၃ ခု၏ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ျပည္သူ ၅၄ သန္း၏ အက်ဳိးစီးပြား မည္သည့္ဘက္ဆိုသည္မွာ ေရးစရာပင္ မလိုပါ။
ျပည္သူမ်ားကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ဖမ္းလို႔ရသည္ျဖစ္ေစ၊ သူမ်ားေပးလို႔ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ေလွေပၚခုန္တက္လာသည္ပဲျဖစ္ေစ ငါးရဖို႔က အဓိကျဖစ္ပါသည္။

ေဆာင္းပါးရွင္ မာေဂ် (ျမန္မာတုိင္းဂ်ာနယ္)