ဖိနပ္မစီး ေျခဗလာနဲ႔သြားရတဲ့ ႐ြာကေလး

လယ္စိုက္သူေတြ အမ်ားစု ေနၾကတဲ့ အန္ဒမန္႐ြာ

အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း တမီနာဒူး ျပည္နယ္က အန္ဒမန္႐ြာကေလးဟာ ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ခ်န္ႏိုင္းနဲ႔ ကီလိုမီတာ ၄၅၀ အကြာ၊ ကားနဲ႔ ဆိုရင္ ၇ နာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ မိသားစု ၁၃၀ ေလာက္ အဲဒီ႐ြာမွာ ေနပါတယ္။ ႐ြာသားအမ်ားစုက ႐ြာအနီးတဝိုက္မွာပဲ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးနဲ႔ အသက္ေမြးတဲ့ လယ္သမားေတြပါ။

႐ြာထိပ္က တမာပင္ေအာက္မွာ ရွပ္အက်ႌ အျဖဴနဲ႔ လုံခ်ည္အကြက္ ဝတ္ထားတဲ့ အသက္ ၇၀ အ႐ြယ္ အမ်ိဳးသားႀကီး မူခန္ အ႐ူမူဂမ္က ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ ဇန္နဝါရီလ အကုန္ေလာက္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ေန႔လယ္ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနပါတယ္။

႐ြာသားေတြ ႐ြာထဲဝင္တဲ့အခါ ဖိနပ္ေတြ စခြၽတ္၊ လက္ကကိုင္ၿပီးမွ ႐ြာထဲ စဝင္ရတဲ့ ေနရာ တစ္ခု ရွိပါတယ္။

႐ြာထဲမွာ အသက္ႀကီးသူေတြနဲ႔ မက်န္းမာသူေတြကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ဖိနပ္မစီးၾကပါဘူး။ မူခန္ အ႐ူမူဂမ္လည္း ေျခဗလာနဲ႔ပါ။ အသက္ႀကီးရင့္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူလည္း ေနာက္ဆိုရင္ ဖိနပ္စီး စစီးေတာ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီလေတြမွာ စီးရလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

႐ြာထဲမွာ ကေလးေတြ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ၊ အလုပ္ သြားလုပ္ၾကမယ့္ လူေတြ အကုန္လုံး ဖိနပ္ေတြကို လက္က ကိုင္ၿပီး သြားလာေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ဖိနပ္ကို လက္က ကိုင္ၿပီး သြားလာေနၾကပုံက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုင္ သြားလာေနၾကသလို ပုံမ်ိဳးပါ။

 ႐ြာထိပ္က တမာပင္ကေနစၿပီး ဖိနပ္ေတြခြၽတ္ၿပီး ႐ြာထဲဝင္ၾကတယ္

၁၀ႏွစ္သား အန္ဘူ နစ္သီက ႐ြာထဲမွာ စက္ဘီးစီးေနပါတယ္။ သူလည္း ဖိနပ္မပါပါဘူး။ သူက ႐ြာနဲ႔ ငါးကီလိုမီတာ ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ငါးတန္း ေက်ာင္းသားပါ။

မူသီယာလမ္မာ လို႔ေခၚတဲ့ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ နတ္ဘုရားမက ႐ြာကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ သူ႔အေမက သူ႔ကို ေျပာထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီနတ္ကို ေလးစားတာကို ျပခ်င္လို႔ သူတို႔ေတြ ဖိနပ္မစီးၾကတာလို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ မလုပ္မေနရ မဟုတ္ေပမယ့္ ဖိနပ္မစီးတာဟာ တ႐ြာလုံးရဲ႕ အင္မတန္ တန္ဖိုးထားတဲ့ မိတ္ေဆြကို မေလးမစား လုပ္သလို ျဖစ္မယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။

႐ြာသားေတြ ေျခဗလာနဲ႔ သြားလာၾကတာဟာ အတင္းအၾကပ္ လုပ္ခိုင္းလို႔ လုပ္ေနရတာထက္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အဲဒီ့အက်င့္ကို လိုလိုလားလား လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

႐ြာနားမွာပဲ လယ္စိုက္တဲ့ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကေလး ေလးေယာက္ကို ဖိနပ္မစီးဖို႔ အတင္းအၾကပ္ ခိုင္းတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကေလးေတြက အခု အ႐ြယ္ေရာက္လို႔ တျခားၿမိဳ႕ေတြ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆီ လာတဲ့အခါ ႐ြာထုံးစံ အတိုင္း ေနၾကတယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။

႐ြာထဲမွာ ဖိနပ္စီးတာကို အတင္းအၾကပ္ တားမထားေပမဲ့ အမ်ားစုက မစီးၾကပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ နတ္ကို ေၾကာက္တဲ့အခါ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

စည္းကမ္းကို မလိုက္နာရင္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ေရာဂါျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္တဲ့ အရပ္ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ကေန စတာပါ။

အဲဒီပုံျပင္ကို အသက္ ၆၂ အ႐ြယ္ လက္ရွ္မန္နန္ ဗီရာဘရာဒါ က ေျပာျပတာပါ။ သူက ႐ြာရဲ႕ ရာဇဝင္အိုးလိုမ်ိဳး လူေပါ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၇၀ ေလာက္က မူသီယာလမ္မာ နတ္႐ုပ္ကို ႐ြာသားေတြဟာ ႐ြာစပ္က တမာပင္ေအာက္မွာ စ ထားခဲ့ၾကတာပါ။ နတ္႐ုပ္ကို ႐ႊံ႕နဲ႔ လုပ္ၿပီး ထားခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ ဖိနပ္မခြၽတ္ဘဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖ်ားပါေလေရာတဲ့။ အဲဒီလို ျဖစ္ရာကေန သူေနျပန္ေကာင္းဖို႔ လေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူခဲ့ရသတဲ့။ အဲဒီကေနစၿပီး ႐ြာသားေတြ ဖိနပ္မစီးၾကေတာ့တာလို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီနတ္ကို ပူေဇာ္တဲ့ နတ္ပြဲကို ငါးႏွစ္တစ္ခါ ဒါမွမဟုတ္ ရွစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ဧၿပီလမွာ လုပ္ၾကပါတယ္။ သုံးရက္ၾကာ လုပ္တဲ့ နတ္ပြဲပါ။ ၿပီးရင္ေတာ့ နတ္႐ုပ္ကို ေျမႀကီး ျပန္ျဖစ္သြားတဲ့အထိ တစ္စစီ ျဖစ္ေအာင္ ထု႐ိုက္လိုက္ၾကပါတယ္။ နတ္ပြဲရက္ အတြင္းမွာေတာ့ ဆုေတာင္းတဲ့သူေတြ၊ ပသတဲ့ သူေတြ၊ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲေတြ၊ ျပဇာတ္လိုမ်ိဳးေတြ က်င္းပၾကပါတယ္။ အဲလို နတ္ပြဲလုပ္ရင္ အကုန္အက် မ်ားတာေၾကာင့္ ခဏခဏ လုပ္ေလ့ မရွိၾကဘဲ နတ္ပြဲ ေနာက္ဆုံး လုပ္ခဲ့တာ ၂၀၁၁ ႏွစ္ကလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့ လုပ္မလဲ ဆိုတာလည္း သူတို႔ ေသခ်ာ မသိၾကေသးပါဘူး။ အလႉေငြ ဘယ္ေလာက္ ရသလဲ ဆိုတာအေပၚ မူတည္ပါတယ္။

 ႐ြာထဲ ဖိနပ္မစီးတာ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က ေလးေလးစားစားနဲ႔ လုပ္တဲ့အက်င့္ပါ

တျခား အျပင္ကလူေတြကေတာ့ သူတို႔အက်င့္ကို ထူးထူးဆန္းဆန္းလို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။

အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ ႐ြာသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ နတ္က သူတို႔႐ြာသားအခ်င္းခ်င္း တစ္မိသားစုတည္းလို စည္းလုံးေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသဆုံးသြားတဲ့အခါ ေသဆုံးသူက ဆင္းရဲသူ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်မ္းသာသူျဖစ္ျဖစ္ တျခားမိသားစုေတြက ႐ူပီး ၂၀ ေလာက္စီ ေငြကူ ေပးၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဘယ္ေနရာမွာ ျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလိုမ်ိဳး ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ေနထိုင္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီ႐ြာမွာလည္း အဲဒီလို ယုံၾကည္မႈေတြထဲက တစ္မ်ိဳး ရွိေန႐ုံပါပဲလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

BBC Burmese
https://www.bbc.com/burmese