စစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ နိဗၺာန္ဘုံ

(စက္တင္ဘာ ၂၀ရက္၊ ၂၀၁၆ခုႏွစ္။)

ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ ၀န္းရံထားတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုုင္း၊ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ရဲ႕ ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါးေအာက္မွာ ၿခံ၀ိုုင္းတစ္ခုုထဲ တစ္ထပ္တုိက္ပုေဘးနား ကပ္လ်က္က အကာ ၀ါးထရံ၊ အမိုုး သြပ္နဲ႔ မုိးထားတဲ့ အလ်ား၊ အနံ ၇ေပ၊ ၈ေပ က်ယ္တဲ့ တဲပုေလးတစ္လုံးရဲ႕ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က သူမရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္ ေၾကာင္းကုိ ညႇိဳးႏြမ္းအားငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခပ္တိုုးတိုုး ရွင္းျပေနတယ္။

မီးဖုိေပၚ တည္ထားတဲ့ ပဲျပဳတ္အုိးကုိ ထပ္ခါတလဲလဲ ေမႊရင္း ခါးသီးလွတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မိသားစု ဘ၀ အေတြ႔အႀကံဳေတြကုိ စက္ တင္ဘာ တတိယပတ္အတြင္းမွာ သူမ ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပေနတာပါ။
“တုိက္ပဲြျဖစ္တာ တစ္ညလုံးပဲ။ ဗုံးက်င္းထဲမွာ သြားေနတာ ထမင္းေတာင္ မစားရဘူး။ သုံးညသြားေနတယ္။ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးဘူး။ ေၾကာက္တာေပါ့။ အိမ္မီးေလာင္ေတြ႔ေတာ့ ေသြးတုိးေတာင္ထတယ္။”လုိ႔ မ်က္လႊာကုိ ေအာက္ခ်ၿပီး စိတ္မေကာင္းတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာျပတယ္။

သူမကေတာ့ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နဲ႔ မုိင္ ၄၀အကြာမွာရွိတဲ့ ေတာ့ဆန္ေက်းရြာဇာတိသူ အသက္ ၅၂ႏွစ္အရြယ္ နန္းခမ္းျမတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူမမ်က္ႏွာဟာ (က်န္းမာေရးေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕) ေဖာၿပီး အသက္ထက္ပုိ အုိမင္းရင့္ေရာ္သေယာင္ပါ။ မီးေလာင္သြားတဲ့ ေတာ့ ဆန္က သူမရဲ႕ အိမ္ဟာ သြပ္မုုိး၊ ပ်ဥ္ကာ၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ အခန္း ၄ခန္းပါၿပီး ေဆာက္ထားတာကလည္း ၂ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ႏွေမ်ာ စိတ္နဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။

နန္းခမ္းျမတ္တိုု႔မိသားစုုဟာ လက္ဖက္ေတာင္သူေတြအျဖစ္ ၀င္ေငြအသင့္အတင့္နဲ႔ ေတာ့ဆန္မွာ တိုုက္ပြဲေတြ မျဖစ္ပြားခင္က ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
“ရြာမွာေနတုန္းကေတာ့ ၀င္ေငြရွိတယ္။ လက္ဖက္ခူးေတြေရာ၊ ပဲျပဳပ္ေရာင္းတာေရာ၊ ၿခံရမ္း (ေနာက္ထပ္ စိုုက္ပ်ဳိးေရးရာသီအ တြက္ ျပင္ဆင္သည္) ေတြေကာ အကုန္လုံးလုပ္တယ္။ တစ္ရက္ကုိ ႏွစ္ေသာင္း၊ သုံးေသာင္းေလာက္ ၀င္တယ္။ အဆင္ေျပ တယ္ေပါ့ေနာ္။” တည္ထားတဲ့ ပဲျပဳတ္အုိးေလးကုိ ေငးၾကည့္ရင္း သာယာတဲ့ သူမရဲ႕ အတိတ္ကဘ၀ကုိ ေျပာျပပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူမရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွတဲ့ မိသားစုဘ၀ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပုိင္းတုန္း က တအာင္းအမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (TNLA)နဲ႔ ရွမ္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေကာင္စီ/ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ ( RCSS/SSA)တုိ႔အၾကား ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ တုိက္ပဲြပဲျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီတိုုက္ပြဲေၾကာင့္ ေတာ့ဆန္က အိမ္လည္း မီးရႈိ႕ခံရ၊ ၀င္ေတြရေနတဲ့ လက္ဖက္ၿခံကိုုလည္း မစြန္႔ခ်င္ဘဲ စြန္႔ခြာခဲ့ရလိုု႔ ေက်ာက္ မဲၿမိဳ႕ေပၚ စစ္ေရွာင္တက္လာရင္း ၁၀ႏွစ္အရြယ္ သားငယ္ရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ ၉ရပ္ကြက္က ဒီအိမ္ခန္းေလးကို ငွားရမ္းေနထိုင္ ကာ နာမက်န္းတဲ့ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ နန္းခမ္းျမတ္ ေနေနရတယ္။

သူမတိုု႔ငွားေနတဲ့ သြပ္မုိး၊ ၀ါးထရံ တဲေလးဟာ ၃ခန္းတဲြ၊ မိသားစု သုံးစု ေနထိုုင္ၾကၿပီး၊ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆုိေပမဲ့ တစ္ခန္း အတြက္ တစ္လကုိ ငွားရမ္းခ က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းခဲြ ေပးၾကရတယ္။ နန္းခမ္းျမတ္ဟာ ပဲျပဳတ္၊ ပဲပုပ္၊ မႈိေပါင္း၊ မုံညင္းခ်ဥ္၊ မုံညင္း ေပါင္း စတာေတြကိုု ျပင္ဆင္ၿပီး ၿမိဳ႕မွာ တစ္ထုပ္ တစ္ရာက်ပ္ေစ်းနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္ေတြထဲ တလမ္း၀င္တလမ္းထြက္ လွည့္ပတ္ ေရာင္းခ်ၿပီး မိသားစု၀မ္းေရးကုိ ေျဖရွင္းေနရတာပါ။

“မနက္ ၆နာရီထြက္၊ ေရာင္းကုန္ၿပီးမွ ရွစ္နာရီ၊ ကုိးနာရီ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ၈နာရီ ၈နာရီခဲြမွာ ေစ်းသြား၊ ပစၥည္း၀ယ္တယ္။ အမ်ဳိး မ်ဳိး၀ယ္ရတယ္ေလ။ နံနံပင္ေတြေရာ၊ ဘာေတြေရာ၊ အကုန္းလုံး၀ယ္ရတာ။ အဆင္ေတာ့ သိပ္မေျပပါဘူး။ တစ္ေန႔လုပ္၊ တစ္ေန႔ စားေတာင္ သိပ္မေလာက္ဘူး။ ေလးငါးေထာင္ပဲ ရတာ။”လုိ႔ နန္းခမ္းျမတ္က သူမရဲ႕ တစ္ရက္တာ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကုိ ေျပာျပ တယ္။

စစ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မိသားစုနိဗၺာန္ဘုံေတြ ဖ်က္ဆီးခံေနရၿပီး ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ စစ္ေျပးဘ၀က ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ဘ၀အျဖစ္ နန္းခမ္းျမတ္မိသားစုလုိ လာေရာက္ေနထိုုင္ၾကသူေတြ အေရအတြက္ ေထာင္ခ်ီရွိပါတယ္။
၂၀၁၆ခုႏွစ္ဆန္းပုိင္းက ျဖစ္ပြားခ့ဲတဲ့ RCSS နဲ႔ TNLA အဖဲြ႔အၾကား တုိက္ပဲြေၾကာင့္ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ရွမ္း၊ ပေလာင္ျပည္သူေတြဟာ နမၼတူ၊ သီေပါ၊ ကြတ္ခုုိင္၊ မန္တုံနဲ႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္းခဲ့ရပါတယ္။

လတ္တေလာမွာ တုိက္ပဲြေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားတဲ့အတြက္ ့ ရြာသားအမ်ားစုဟာ သူတိုု႔ေက်းရြာေတြကိုု ျပန္လည္အေျခခ်ေနထုိင္ ၾကၿပီျဖစ္ေပမဲ့ အခုေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာတင္ စစ္ေျပးေရွာင္ဒုကၡသည္ ၁၀၀၀ခန္႔ဟာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအျဖစ္ ျပန္႔က်ဲေနထုိင္ၾကဆဲပါ။
ဒီလိုုေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္ၾကတဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာ ၀မ္းေရးအဆင္ေျပတဲ့လူတခ်ဳိ႕ ရွိေပမယ့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနတဲ့ မိသားစုေတြက အမ်ားစု ျဖစ္ပါတယ္။

သူမတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္းကုိ ေမးျမန္းရင္း ညအေမွာင္က တျဖည္းျဖည္း တိုုးလာေတာ့ နန္းခမ္းျမတ္က မီးခလုတ္ ထဖြင့္ လုိက္ပါတယ္။ “ႏွစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ဆုိေတာ့ မီးေတြ၊ ေရေတြ ရတယ္ေလ။”လုိ႔ မရႊင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာေနတာကုိ မီးေရာင္ ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတယ္။ အခန္းက လွ်ပ္စစ္မီး၊ ေရ ရေပမယ့္ သူတုိ႔ မိသားစုအတြက္ အဆင္ေျပတဲ့ပုံေတာ့ လုံး၀ မေတြ႔ရပါ ဘူး။

နန္းခမ္းျမတ္ရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ၅၁ႏွစ္အရြယ္ အဆုပ္ေရာဂါသည္ စုိင္းေက်ာ္သိန္းက ဇနီးျဖစ္သူကုိ ဘာမွ အကူအညီ မေပးႏုိင္တဲ့ အတြက္ ဇနီးကုိ သနားေပမဲ့ ကံတရားအေပၚမွာပဲ သူ ပုံခ်ထားပါတယ္။ “ဒီမွာက အလုပ္မရွိဘူး။ သူ႔ကုိလည္း သနားတယ္။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ က်န္းမာေရးလည္း မေကာင္းဘူး။ အဆုပ္(ေရာဂါ)ေပါ့။ ရြာပဲ ျပန္ခ်င္တာ၊ ဒီမွာက ေနေတာ့သိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေနရာလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔” စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး စိုုင္းေက်ာ္သိန္းက ေျပာတယ္။

ပေလာင္၊ ရွမ္းတုိင္းရင္းသားမ်ားေနထုိင္ၾကတဲ့ ေတာ့ဆန္ရြာဆုိရင္ စစ္မျဖစ္ခင္က စည္ကားလွေပမဲ့ စစ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ရြာသား ေတြ၊ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးသူငယ္ေတြက မိမိဘ၀လုံၿခံဳရာ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္ၾကတဲ့အတြက္ အခုဆုိရင္ ေတာ့ဆန္ဟာ အရင္ကလုိ မစည္ကားေတာ့ပါ။

ေတာ့ဆန္ အထကေက်ာင္းခြဲကုိ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္သူ ေက်ာင္းသားဦးေရ အနည္းငယ္သာ ရွိပါေတာ့ တယ္။ ေတာ့ဆန္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕၊ ေအာင္ဆုပန္၊ ေမတၱာအုိးေ၀၊ က်ားငါးေကာင္ တုိင္းရင္း ေဆးတုိက္ေတြမွာ ခုိလႈံၿပီး ပညာကုိ ဆည္းပူးေနရပါတယ္။

ေမတၱာအုိးေ၀ ေတာ့ဆန္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအေဆာင္မွာ ပညာဆည္းပူးတဲ့ေနတဲ့ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူ နန္းျမ ေအးက “၉တန္းမွာ စာေမးပဲြေျဖခါနီး တစ္ရက္မွာ စစ္ျဖစ္တယ္။ သမီးတုိ႔ ေျပးရတယ္။ အခု ေက်ာင္းက ျပန္ဖြင့္ေပမယ့္ တစ္တန္းကုိ သုံးေလးေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ သမီးတုိ႔က ေၾကာက္ေတာ့ ျပန္မတက္ရဲေသးဘူး”လို႔ ေမးျမန္းတာကုိ ရွက္ၿပံဳး မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျဖပါတယ္။

မ်က္ႏွာက ၿပံဳးၿပီးေျပာေပမယ့္ သူမရဲ႕စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ပုံ မရွိပါ။ မိဘနဲ႔ ေ၀းကြာၿပီး ပညာလာသင္ၾကားတာရယ္၊ ရြာမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ေမာင္ေလးကုိ သတိရေနတဲ့ပုုံပါ။
“အေဖနဲ႔ အေမကုိ သတိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္ရင္ ရြာျပန္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

နန္းခမ္းျမတ္တုိ႔ မိသားစုကေတာ့ ထြက္ေျပးၿပီးေနာက္ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ေနရပ္ မျပန္ႏိုုင္ေသးပါဘူး။ “ေျပးလာကတည္းက တစ္ခါမွရြာကုိ ျပန္မေရာက္ဘူး။ လက္ဖက္ၿခံက်ေတာ့ တျခားလူကုိ လုပ္ခုိင္းလုိက္တာပဲ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ”လုိ႔ သူမက ေျပာပါ တယ္။

ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္မွာ ျပန္႔က်ဲေနထုိင္ၿပီး က်ဘမ္းအလုပ္သမားဘ၀နဲ႔ ရပ္တည္ေနရတဲ့ စစ္ေရွာင္မိသားစုေတြအနက္ ေက်ာက္မဲ ၿမိဳ႕နယ္၊ မန္ဆတ္ရြာသား ပေလာင္တုိင္းရင္းသား ေမာင္လူတုိ႔ မိသားစုလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။

ေမာင္လူကေတာ့ ရြာမွာ တုိက္ပဲြမၾကာခဏ ျဖစ္ပြားတဲ့ သာဓကေတြရွိတဲ့အတြက္ ရြာမွာ ဆက္ၿပီးမေနရဲလုိ႔ လြန္ခဲ့ႏွစ္ ခုုနစ္လပိုင္း တုန္းက သူခ်က္ျမႇဳပ္ထားတဲ့ေနရာ၊ သူတန္ဘုိးထားတဲ့ အိမ္၊ လယ္၊ ၿခံေတြကုိ ရာသက္ပန္စြန္႔ခြာဖုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ၿပီး မိသားစု၀င္ ၇ဦးနဲ႔အတူ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ လာေရာက္ေနထုိင္ၿပီး ေန႔စားအလုုပ္သမားဘ၀နဲ႔ ျဖတ္သန္းေနသူပါ။
“ေၾကာက္သြားတာေပါ့။ ရြာမွာ မေနရဲလိုု႔ ထြက္ေျပးလာတာပါ။”လိုု႔ ေမာင္လူက ေျပာပါတယ္။

ပေလာင္နဲ႔ ရွမ္း လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႔ႏွစ္အၾကား ျဖစ္ပြားတဲ့ တုိက္ပဲြပဋိပကၡေၾကာင့္ စစ္ေရွာင္လာတဲ့သူေတြဟာ ပထမေတာ့ ေထာက္ပံ့ေရး အကူအညီေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ရရွိေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ အကူအညီေတြ လုံး၀ ရပ္တန္႔သြားပါတယ္။

စစ္ရဲ႕အနိဌာ႐ုံ ေနာက္ဆက္တဲြေၾကာင့္ ပေလာင္နဲ႔ ရွမ္းျပည္သူအခ်ဳိ႕က ရြာမွာ မေနရဲေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ရဲ႕ မိသားစု၊ သူတုိ႔အနာ ဂတ္ၾကယ္ပြင့္ျဖစ္ၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြကုိ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ ပညာသင္ေစၿပီး သူတိုု႔ကေတာ့ တုိင္းတစ္ပါးထြက္၊ မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ အေျဖရွာၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုုကေတာ့ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာပဲ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအျဖစ္ နဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။

ေက်ာက္မဲကိုု ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာသူေတြကုိ လက္ရွိမွာေတာ့ အခ်ိန္ေ၀းကြာလာတဲ့အတြက္ စစ္ေရွာင္ဒုကၡသည္အျဖစ္ သတ္မွတ္လုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ ေက်ာက္မဲ ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖဲြ႔မႉး ရဲမႉး၀င္းခုိင္က ေျပာပါတယ္။ “ေဒတာ(အခ်က္အလက္)ေတြ မရွိတဲ့အ တြက္ (စစ္ေဘးေရွာင္ေတြ) ရွိတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က သတ္မွတ္လုိ႔မရပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔လိုုတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ မိသား စုေတြပဲ ရွိတယ္။”လို႔ စက္တင္ဘာလ ၁၅ရက္ေန႔မွာ ရဲမွဴးက ေျပာပါတယ္။

လက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စစ္ေရးပဋိပကၡေတြကုိ ၿငိမ္းသတ္ႏုိင္ဖုိ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ရွမ္း၊ ပေလာင္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အၾကား ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ခ်င္းမုိင္ၿမိဳ႕မွာ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးမႈေတြရွိေပမဲ့လည္း နန္းခမ္းျမတ္တုိ႔ မိသားစု အပါအ၀င္ စစ္ေရွာင္ျပည္သူ ေတြအတြက္ကေတာ့ ေနရပ္ကုိ ေအးခ်မ္းစြာ ျပန္ေနႏုိင္ဖုိ႔က အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။

ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕က တအာင္းအမ်ဳိးသမီးအစည္းအ႐ုံး(TWO)မွ ေလြးဂ်ဴးငယ္က“အဓိက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိမွ ဒါ ေတြ ေျပၿငိမ္းသြားမယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမရွိရင္ ဒါေတြ ဆက္ျဖစ္မွာပဲ”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

စစ္ေဘးေၾကာင့္ ေျပးလာသူေတြ၊ ၿမိဳ႕တက္ေနထိုုင္သူေတြအတြက္ တကယ္လုိအပ္တာက မိမိေနရပ္ရင္းမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ျပန္လည္ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ပါလုိ႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕က ဇီ၀ိတ လူမႈကယ္ဆယ္အေရးအဖဲြ႔ဥကၠ႒ ဦးတင္ေမာင္သိန္းကလည္း ေျပာပါတယ္။
“စား၀တ္ေနေရး ကိစၥကေတာ့ ေန႔တဓူ၀ ေျဖရွင္းရတဲ့ကိစၥျဖစ္တယ္။ အ၀တ္အထည္၊ စားနပ္ရိကၡာဆုိတာေတြကေတာ့ အေျခအ ေနတစ္ခုု ပ်က္ယြင္းသြားရင္ လုိတာပါပဲ။ တကယ္တမ္းလုိအပ္ေနတာကေတာ့ ကုိယ့္အရပ္ေဒသမွာ အရင္လုိ ျပန္ေနခ်င္တာ ေပါ့”လုိ႔ သူက ေျပာပါတယ္။

နန္းခမ္းျမတ္တိုု႔ဟာ ရြာကိုု ျပန္ခ်င္ေနၾကပါတယ္။ မတတ္သာလုု႔ိ ေတာ့ဆန္ကေနခြာၿပီး ေက်ာက္မဲမွာ ေနေနရေပမယ့္ သူတိုု႔ စိတ္ဟာ အခန္းေလးခန္းပါတဲ့ မီးေလာင္သြားတဲ့ အိမ္ခန္းေလး ဒါမွမဟုုတ္ အညႊန္႔တလူလူနဲ႔ လက္ဖက္ခင္းဟာ တျခားသူေတြ အတြက္ ဘာမွမဟုုတ္ရင္ေတာင္မွ သူတိုု႔မိသားစုရဲ႕ နိဗၺာန္ဘုုံေလးမွာပဲ ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ အခုုေတာ့ ညအေမွာင္ထဲက ၇ေပ၊ ၈ေပ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ “ဒီမွာ တစ္ရက္ေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရြာကုိပဲ ျပန္ခ်င္တယ္။”လုိ႔ စိုုင္းေက်ာ္သိန္း ေျပာပါတယ္။

ေစာသိန္းျမင့္ (ေကအုိင္စီ)
http://kicnews.org