ေနာက္ထပ္ ၄၆ရက္လံုုးထမင္းမငတ္ခ်င္ေတာ့ပါ

ဦးစိုုင္းေလ့(နာမည္အရင္းမဟုုတ္) ၏ ႏြားျခံ (ဓါတ္ပံု-ေကတီ)

ဒလိန္း...ဒလိန္း...ဒလိန္း...ဆိုသည့္ ့ ႏြားခေလာက္သံႏွင့္အတူ အိမ္ကို ျပန္လာသည့္ အသားညိဳညိဳ အရပ္၄ေပေက်ာ္၊ အသက္၄၀ အရႊယ္ရွိ ဦးစိုုင္းေလ့(နာမည္အရင္းမဟုုတ္)တေယာက္ ေခြ်းတျပန္းျပန္းနဲ႕ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းသည့္ႏွယ္။

အိမ္ေရာက္လာခ်ိန္ သက္ျပင္းေလးခ်ကာ အိမ္ေအာက္တြင္ ခ်ည္ထားသည့္ ပုခက္ေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္ကို ျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ ရင္ေမာဖြယ္ပင္။

သူ၏အိမ္မွာ ေျခတံရွည္ တစ္လံုးအိမ္တိုင္ အမိုးကို သြပ္ျဖင္ ့မိုးထားေသာ္လည္း သြပ္မွာ ၾကာေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ အေရာင္မ်ား မြဲလာသည္သာမက အေပါက္မ်ားလည္း ေပါက္ေနေလၿပီ။

ေခြ်းတျပန္႕ျပန္႕ တေမာတပန္းႏွင့္ ဒီတသက္သူေမ့ေျပာက္၍ မရႏိုုင္သည့္ ဘဝျဖစ္စဥ္မွန္ေတြကိုု ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေျပာျပရွာသည္။ အဓိကေတာ့ ကရင္နီျပည္၏ စစ္ေျမျပင္တေနရာမွာ ၄၆ရက္တိုုင္အစာမစားရဘဲ သူရဲ့အသက္လံုုၿခံဳေရးအတြက္ ေျပးလြား၍ ပုုန္းေအာင္းေနခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။

"ေပၚတာထမ္းတာသြားေတာ့ သူတို႔က လူကို ဆက္ဆံတာ ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံဘူးေလ။ ေသလုူလို႔ဘဲေျပာတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေသမထူးေနမထူး ဆိုၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးလာတယ္ေလ။ သူတို႕နဲ႕ၾကာၾကာေန လို႔မရဘူးေလ။ ၾကာၾကာေနရင္ သူတို႔ေျပာသလို ေသလူဘဲျဖစ္မာေလ။ သူမ်ားမသတ္ရင္လည္းသူတို႔ဘဲ သတ္မွာဘဲေလ။ သူတို႕ကေတာ့ စစ္ေၾကာင္းထိုးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသစရာရွိရင္ ေပၚတာအရင္ ေသရမွာေပါ့" ဦးစိုုင္းေလ့ဟာ ရွမ္းျပည္နယ္သားတဦးပါ။

၂၀၀၈ခုုႏွစ္က ေပၚတာအထမ္း သမားအျဖစ္ဖမ္းဆီးျခင္းခံရလိုုက္တာျဖစ္ၿပီး ကရင္နီျပည္နယ္ သံလြင္ေရွ႕ဘက္ျခမ္းရွိ စစ္ေျမျပင္မွာ အထမ္းသမားအျဖစ္အသံုုးျပဳရန္ စစ္တပ္တိုု႔နဲ႔ လိုုက္ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။

ေလးလွံလွသည့္ခ်ဥ္ဆံႏွင့္ရိကၡာတိုု႔ကိုု ထမ္းေနရာမွ ပင္ပန္းနားခ်င္ရင္လဲမနားရ၊ နားရင္လည္း သူတိုု႔ရဲ့ရိုုက္နက္မႈကိုုခံရသည့္အတြက္ အထမ္းထမ္းရင္းတပါတ္အၾကာမွာ အသက္စြန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့သည္။

သံလြင္အေရွ႕ျခမ္းက ေဟႊ႕ေအာ္ဆိုုသည့္ ေခ်ာင္းအတိုုင္း ေျပးလြားေနရင္း ေကာက္ရတဲ့ ဘီယာ ပုလင္းခြံေတြထဲ ဆင္တုန္းမႏြယ္ဆိုသည့္ အပင္ကို ပုလင္းထဲထည့္ၿပီး ေရနဲ႕စိမ္ေသာက္ခဲ့ရသည္။ ေရဆာတိုင္း ဘီယာပုလင္းထဲက ဆင္တုန္းမႏြယ္ေလးကို နည္းနည္းစီ ေသာက္ခဲ့ရလိုု႔ ၄၆ ရက္ အတြင္း ထမင္းမစားပဲ အသက္ရွင္ခဲ့လိုု႔ဆိုပါေတာ့။

"စားရတဲ့အမ်ိဳးဆိုရင္ အကုန္စားတယ္။ သစ္သီးဝလံေတြေပါ့။ ေတာထဲမွာ စားရတဲ့ မ်ိဳးဆို အကုန္စားတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေတာငွက္ေပ်ာေပါ့။ ငွက္ေပ်ာသီးလည္း တစ္ေန႕ကို တစ္လံုးႏွစ္လံုးဘဲမွည့္တာေလ။ မေသရံုတမည္ဘဲေပါ့" ဟု အားနာလို႔ ၿပံဳးတဲ့ အၿပံဳးျဖင့္ က်မကို ေျပာျပေနရွာသည္။

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အစာမြတ္သိပ္ေသာ လူသားတဦးအတြက္ ဘာကိုုပဲျမင္ျမင္ ေက်နပ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေကာက္စားရပါေၾကာင္း ယခုုလိုုရွင္းျပသည္။

ေဟြ႔ေအာ္ေခ်ာင္းအတိုုင္း "ျပန္ဆင္းေတာ့ အဲမွာ ငါးေတြရွိတယ္။ ငါးက်င္းအႀကီးေတြေလ။ အဲဒီငါးကို ဖမ္းၿပီးေတာ့ စားမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဆင္းတာ ၂ေကာင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စားတာ အစိမ္းဘဲစားတယ္။ မီးလည္း မရွိဘူးဆိုေတာ့ ေလ။ အစာမြတ္သိပ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အစိမ္းဘဲ စားလိုက္တာေပါ့။ ေနေလးနဲ႕ျပၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေလး ႏြမ္းတာနဲ႕ အဲလိုဘဲ စားလိုက္တယ္"ဟုု ဦးစိုုင္းေလ့ကေျပာသည္။

ေဟြ႔ေအာ္ေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးေတြကိုု အစိမ္းလိုုက္ဖမ္းစားေနခ်ိန္ ေခ်ာင္းထဲမွာဖားထြန္းရန္ထြက္လာသည့္ KNPP တပ္စုတစုနဲ႔ ထိပ္တိုုက္ တိုုးပါေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ကာ ကယားစကားျဖင့္ စစ္ေဆးေမးျမန္းမႈေတြ ျပဳလုုပ္ခဲ့ပါသည္။

ဦးစိုုင္းေလ့ခမ်ာ ကယားစကားမၾကားဖူးသျဖင့္ နားမလည္ဘဲ မိမိမိခင္ရွမ္းဘာသာလို ျပန္ေျပာေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြထဲမွ ရွမ္းစကားနားလည္သည့္ ရဲေဘာ္တစ္ဦးပါသျဖင့္ အေၾကာင္းစံုေျပာျပခဲ့သည္။

KNPP ရဲေဘာ္တိုု႔ႏွင့္တိုးခဲ့ေတာ့ သူတို႕က ဟန္းေကာျဖင့္ ထမင္းခ်က္ေပးေသာ္လည္း ၄၆ရက္လံုး မီးႏွင့္ထိသည့္အရာကို ဘာမွ မစားရဘဲေနသျဖင့္ စားလို႕လည္း မရေၾကာင္း၊ စားလ်င္ျဖင့္ လွ်ာက်က္သကဲ့သို႕ ခံစားရသည့္ အခက္အခဲကိုု ႀကံဳခဲ့ရျပန္သည္။

ဟန္းေကာထဲက ထမင္းကို ၅ႀကိမ္ေလာက္စားၿပီး အားမရွိေသးသည့္အတြက္ ရဲေဘာ္ေတြေနာက္ကို ေတာင္ေဝွ႕ေလး တစ္ေခ်ာင္း ကို္င္ၿပီး လိုက္ျပန္လာခဲ့ရသည္။

သူ႔ဇာတ္လမ္း နားေထာင္ရသူ က်မမွာလည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ စိတ္ထဲကပင္ သက္ျပင္းေလးခ်ၿပီး သူ႕အတြက္ ရင္ေမာေနခဲ့မိသည္။

ကရင္နီအမ်ိဳးသားတိုုးတက္ေရးပါတီ KNPP ႏွင့္ စစ္အစိုုးရတိုု႔အၾကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ႏိုုင္ရန္ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူလက္မွတ္မေရးထိုုးခင္ ျပည္တြင္းက ျပည္သူလူထုုေတြ ေပၚတာ အထမ္းသမားႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီး ရင္ဆိုုင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အခက္အခဲမ်ားကိုုလည္း က်မမ်က္ျမင္ကိုုယ္ေတြ႔ ႀကံဳခဲ့ဖူးသည္။

အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးမတိုုင္ခင္တုုန္းက က်မတို႕ ကရင္နီလူမ်ိဳးမ်ားသာမက ျပည္နယ္တြင္းရွိ အျခားေသာ တိုုင္းရင္းလူမ်ိဴးမ်ားကိုုလည္း စစ္သားေတြ ေပၚတာထမ္းဖို႕ ေခၚရင္ ထြက္ေျပးၾကရသည့္ေခတ္၊ ေယာက်္ားေလးျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႕ စစ္သားျမင္ရင္ ေတြ႕ရာေနရာမွာ ေခၚသည့္ေခတ္၊ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားမွာ လံုၿခံဳရာကို ပုန္းကြယ္ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အဲဒီအေျခေနေတြၾကားက ေတြ႕သြားၿပီး ဖမ္းေခၚသြားတာကို ခံရတဲ့သူလည္း ရွိေသး။

ခုကေတာ့ေပၚတာအထမ္းသမားမ်ားအား အတင္းအဓၶမဆင့္ေခၚဖမ္းဆီးတာေတြမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးစိုုင္းေလ့တေယာက္ ျမန္မာျပည္ကိုုျပန္ဖိုု႔ အစီအစဥ္မရွိေသးဘူးဟုုေျပာသည္။

မိဘႏွင့္ေဆြမ်ိဳးေတြရွိသည့္ ေမြးရပ္ေျမ ရွမ္းျပည္ဘက္ကိုု ေန႔စဥ္ေန႔တိုုင္း အဆက္အသြယ္ေတြရဖိုု႔ ႀကိဳးစားေနတာကလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။

လက္ရွိ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ဆႏၵကိုု အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြ လြမ္းမိုုးထားဆဲရွိသည္ဆိုုတာကိုု သူ႔မ်က္၀န္းေတြေပၚမွာအေျဖရွိေနသည္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ၄၆ရက္လံုုးအစာငတ္ၿပီး ေျပးလြားေနတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္တႀကိမ္ မႀကံဳခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆိုုတာပါပဲ။

အခုုသူ႔အနားမွာ ႏြား ၈ေကာင္ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ ဒီႏြားေတြကိုုထိမ္းေၾကာင္းရင္း ထိုုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေနရာမွာ မိမိေျခေထာက္ေပၚ ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုး ရပ္တည္ေနႏိုုင္ျခင္းဟာလည္း ဦးစိုုင္းေလ့တိုု႔လိုု ေပၚတာ အထမ္းသမားတိုု႔ရဲ့ဘ၀ဟာ အနာဂါတ္မရွိဘူးလိုု႔ ဘယ္သူေျပာႏိုုင္မွာလဲ….။

Written by ဦးျမာ
ကႏၱာရ၀တီတုိင္း(မ္)
http://www.ktimes.org