သားေလးေမြးရင္ ကုိယ့္နာမည္ေပးပါ

|| သေရာ္စာ - စုိေျပ ||

--- ေဆာင္းပါးရွင္မွ နိဒါန္း ---

၁၈+ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၁၈ႏွစ္အထက္ စိတ္၀င္စားသူတုိင္း ဖတ္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူကမွ သင္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မျပည့္ လုိက္စစ္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ် လက္ခ် ဖတ္ရႈပါေလာ့........။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေပါ့ေလ။ အခုမွ လုိင္းေျပာင္းၿပီး ေရးတာ ဆုိေတာ့။

၁၈+ စာျဖစ္သျဖင့္ ဒီတခါေတာ့ ဇာတ္လုိက္ေျပာင္းမွ ျဖစ္မည္။ စုိေျပ ကုိ ဇာတ္လုိက္ထားလွ်င္ ဘယ္သူမွ ယံုၾကမည္မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ ထံုးစံအတုိင္း ေက်ာ္စုိးေပါ့ေလ။

-------------------------------------------------

ေက်ာ္စုိးတေယာက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေရာက္တာ ၾကာၿပီ။ ရြာမွာ လုပ္စားစရာ မရွိသျဖင့္ ၿမဳိ႕တတ္လာေသာ ေက်ာ္စုိးတစ္ေယာက္ ယခုေတာ့ ၿမဳိ႕ရည္လည္ေခ်ၿပီ။ ရန္ကုန္သားေတြလည္တယ္ လည္တယ္နဲ႔ ထုိလူေတြေလာက္ေတာ့ ေက်ာ္စုိးက ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသး။ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္ ၅ ႏွစ္အတြင္းမွာပင္ ရန္ကုန္သားေတြကုိ တပတ္ရုိက္ခဲ့ေပါင္း မနည္းေတာ့။ ခါခ်ဥ္ျဖင့္လည္း ႀကီးေဆးေဖာ္ၿပီးၿပီ။ ေက်ာက္ခ်ဥ္ျဖင့္လည္း အပ်ဳိျဖစ္ေဆး ေဖာ္ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာ္စုိး တကယ္ကၽြမ္းက်င္သည္က စပူလုိင္း။ စပူ ဆုိသည့္ စကားကုိေတာ့ အထူးတလည္ မရွင္းျပလုိေတာ့။ 18+ စကားလံုးဟုသာ မွတ္ပါေလ။ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား နားလည္၏။ ထားပါေတာ့ေလ။

အခု သႀကၤန္ေတာင္ ေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ပါး၀ေနသည့္ ေက်ာ္စုိးလည္း ေလွ်ာက္လည္ရန္ စီစဥ္သည္။ သႀကၤန္ဆုိလွ်င္ စပူေလးေတြ ေပါသည္မဟုတ္ေလာ။ ကံေကာင္းလွ်င္ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္လွ်င္ တရက္တေယာက္ပင္ ထည္လဲတဲြႏုိင္.....၏။ ထုိထက္ ပုိကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ မနက္တေယာက္ ညေန တေယာက္ပင္ တဲြႏုိင္ျပန္၏။ အလြန္အလြန္ ကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့... ညအတြက္ပါ တစ္ေယာက္ေပါ့ေလ။ ထုိသုိ႔ ကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ လူခ်ည္းတက္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ ေဆးကူမွ ရလိမ့္မည္။

မုိးလင္းေတာ့ သႀကၤန္ဆုိသည့္ အသိက ေက်ာ္စုိးကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္။ ေရပက္ခံမည္ဆုိေတာ့ ေရခ်ဳိးစရာ မလုိ။ ဒါေပမဲ့ အလွေတာ့ျပင္ရမည္။ ဘယ္သြားမွာ မွတ္ပံုတင္သာ မပါေနမယ္ ဖဲအန္ လက္ဘလီး အိပ္ထဲ အၿမဲပါေသာ ေက်ာ္စုိး။ ထုိ ဖဲအန္လက္ဗလီးကုိ မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ ပြတ္လုိက္ေလသည္။ သႀကၤန္လည္လွ်င္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ရမည္ဆုိေသာ သမာရုိးက်ေတြးေခၚနည္းမွ ေဖာက္ထြက္ကာ ပုဆုိးကုိး၀တ္။ စြပ္က်ယ္ကုိ စြတ္။ ေတာသာေရႊႀကဳိက္ဆုိသည့္ စကားပံုအတုိင္း ဆဲြကုိ လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္။ လက္စြပ္ေလးလဲ စြပ္။ ဟန္းခ်ိန္းေလးလည္း ပါသေပါ့။ ေရႊစစ္မစစ္ကေတာ့ ေက်ာ္ဆုိးႏွင့္ ေရာင္းသည့္ ဆုိင္ပဲ သိလိမ့္မည္။

အခုေတာ့ ေက်ာ္စုိး သႀကၤန္လည္ေခ်ၿပီ။ ကားႏွင့္ လည္တာက ပုိက္ဆံကုန္သည္။ စပူလည္း မ်ားမ်ားမေတြရ။ ပ်င္းစရာေကာင္းသည္။ စိတ္တူကုိယ္တူ လူသံုးေယာက္ စုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လည္တာက ပုိေကာင္းသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘူတာက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကုိ အေဖာ္ေခၚသည္။

ၿမဳိ႕ထဲသုိ႔ သြားရန္ ၾကည္ျမင္တုိင္ ဘူတာတြင္ ရထားေစာင့္သည္။ သႀကၤန္တြင္း ကားေတြ သိပ္မထြက္ေတာ့ ရထားက လူေတာ့ ၾကပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း စီးရတာ အလြန္ေကာင္းသည္။ စပူလည္း မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ ရထားေပၚ တက္ၿပီး သိပ္မၾကာ။ စားေနၾက ေၾကာင္ဖားမ်က္လံုးျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စပူႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ေခ်ၿပီ။ တေယာက္ကေတာ့ ပံုမလာ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပံုလာသည္။

သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ကလည္း အတဲြညီသူေတြမုိ႔ မ်က္ရိပ္ျပလုိက္တာႏွင့္ နားလည္သည္။ ထုိစပူႏွစ္ေယာက္ထံ ကပ္သြားသည္။ ေစာ္ပ်ဳိးလွ်င္ အတင္းမ၀င္ဘဲ မ်က္လံုးျခင္း စကားေျပာပါဆုိသည့္ ေခတ္ေဟာင္းစကားပံုကုိ ေက်ာ္စုိးလိုက္နာသည္။ မ်က္လံုးျခင္း စကားေျပာၾကည့္သည္။ သိပ္မဆုိး။ မသိမသာ ေမးေငါ့ျပၾကည့္သည္။ ေခါင္းဆတ္ျပၾကည့္ျပန္သည္။

အားလံုး အုိေက။ ဒါေပသိ ရထားေပၚမွ ေပၚတင္ႀကီး ၀င္လံုးလုိ႔ မေကာင္း။ ရထားေပၚက အဆင္းမွ လႈပ္ရွားရမည္။ ရထားေပၚက ဆင္းသည္ႏွင့္ အားလံုးအျမင္မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာ္စုိးတုိ႔ သံုးေယာက္ တဖဲြ႕ထဲထင္ေအာင္လုပ္ရမည္။ ဒါမွ အျခား စပူေခ်ာင္းေနသူေတြ မလုိက္ႏုိင္မွာ။ “သားႀကီး ဘယ္မွာ ဆင္းမွာလဲကြ” ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကုိ စပူေလးေတြ ၾကားေအာင္ ေမးလုိက္သည္။ ဟုိေကာင္ကလည္း အထာနပ္သည္။ “ထံုးစံအတုိင္း ဘုရားလမ္းေပါ့ကြာ....” ဘူတာႀကီးက လူရႈပ္သည္။ ဘုရားလမ္း ဘူတာ က လူရွင္းသည္။ ၿမဳိ႕ထဲကုိ သြားရတာလည္း ေကာင္းသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းနားက မ႑ပ္ေတြႏွင့္လည္း နီးသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားကုိ သြားလွ်င္လည္း သိပ္မေ၀း။ တကယ္ေတာ့ ေျပာသာ ေျပာရတာ စပူကုိ ဘုရားေပၚမွာ ခ်ဳပ္ရတာ အေကာင္းဆံုးပင္။ အျခားေနရာဆုိလွ်င္ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ရန္ျပန္ေတြ႕ႏုိင္ေသာ္လည္း ဘုရားေပၚတြင္ေတာ့ ကုိယ္ေျပာသမွ် သူတုိ႔ နားေထာင္ရသည္။

ရထားေပၚက ဆင္းမည္လုပ္ေတာ့ ထုိစပူႏွစ္ေယာက္ကလည္း လႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာသည္။ သူတုိ႔လည္း လုိက္ဆင္းမည္။ သူတုိ႔လုိက္မဆင္းလွ်င္ ေက်ာ္စုိးတုိ႔လည္း မဆင္းပါ။ ဖိန္႔လုပ္ျခင္းသာ။ သူတုိ႔ လုိက္ဆင္းေတာ့မည္ဆုိေတာ့ အဆင္ေျပၿပီ။ ထုိ စပူႏွစ္ေဗြ ကုိယ့္ဘက္ ပါၿပီ။

ရထားေပၚက ဆင္းေတာ့ ႀကဳိတင္ တြက္ထားသည့္အတုိင္း ၀င္ေရာလုိက္သည္။ တစ္ဖဲြ႕ထဲလုိလုိ ဘာလုိလုိ။ စကားေတြ ေျပာသည္။ မုန္႔ေကၽြး။ ဘီယာတုိက္။ ၀ီစကီတုိက္။ စကားေျပာ။ အဆင္ေျပ။ ေနာက္ေတာ့ စကားေျပာရင္း သိရသည္က ရုပ္ဆုိးဆုိး တစ္ေယာက္က လုိင္း။ က်န္တေယာက္က လုိင္းမဟုတ္ေသး။ လုိင္းသုိ႔ ၀င္ေတာ့မည္ ဆဲဆဲ။

ဒီလုိႏွင့္ အားလံုး အုိေက။ အုိေကေတာ့ ပင့္။ ဘယ္ပင့္မလဲ။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ တည္းခုိခန္းေတြ ေပါလုိ႔။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ ကြမ္းယာဆုိင္ၿပီးလွ်င္ အမ်ားဆံုးက တည္းခုိခန္းပင္။ ေဒးလား ႏုိက္လား။ ဆက္ရွင္နဲ႔လား အစံုရသည္။ အခုဆုိ နာမည္ ႀကီး ဟုိတယ္ႀကီးေတာင္မွသႀကၤန္တြင္းအတြက္ ေဒးကုိ ကုိးဆယ့္ကုိး ေဒၚလာတဲ့။

ပင့္သြားမည့္ ေနရာကိုလည္း ေရြးၿပီးၿပီ။ ဒါဆုိ ဘာလုိေသးလဲ။

ကြန္ဒံုး....။ အေရးႀကီးတာ ကြန္ဒံုးပင္။ ဒါလည္း သိပ္ကိစၥမရွိ။ လမ္းမွာ ၀င္၀ယ္လုိက္ရုံပင္။ ေဆးဆုိင္ေတြ ေပါမွ ေပါ။

ဒီလုိႏွင့္ ေက်ာ္စုိးႏွင့္ အဖဲြ႕မွာ ေဆးဆုိင္ေတြ႕ေတာ့ စပူေလးေတြကုိ ေနာက္မွာ ထားခဲ့ၿပီး ကြန္ဒံုး၀င္၀ယ္သည္။ မေရာင္းပါတဲ့။ ဒီဆုိင္မရ။ ေနာက္တဆုိင္ေပါ့။ ေနာက္တဆုိင္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း။

မေရာင္းရဘူးလုိ႔ တားျမစ္ထားသတဲ့။ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ အစုိးရ အရာရွိႀကီးမ်ားက ကြန္ဒံုးေတြ ရွိေနလွ်င္ လိင္ဆက္ဆံေနမွာ ဆုိးလုိ႔တဲ့။ မေရာင္းရဘူးတဲ့။ တားေဆးလည္း မေရာင္းရဘူးတဲ့။ လိင္စိတ္ၾကြေဆးလည္း မေရာင္းရဘူးတဲ့။

ေက်ာ္စုိးစဥ္းစားသည္။ ကြန္ဒံုးမပါဘဲေရာ။ ပုိေတာင္ ေကာင္းေသး။ ကြန္ဒံုးက လုပ္တာမွမဟုတ္တာ။ အဓိက က အဓိကပဲေပါ့။

ဒီလုိႏွင့္ ေက်ာ္စုိးတုိ႔ တသုိက္ စပူႏွစ္ေဗြကုိ ၀ုိက္။ ကြန္ဒံုးလည္းမပါ။ တားေဆးလည္း မေသာက္လုိက္ရေသာ ေကာင္မေလးေတြကုိ ေက်ာ္စုိးက စကားေလး တစ္ခြန္းေျပာလုိက္ေသးသည္။ ဘာတဲ့ “သားေလး ေမြးရင္ ကုိယ့္နာမည္ ေပးပါ” ဆုိပဲ။

ဒီေတာ့ ပံုမလာ တစ္ေယာက္ ျပန္ေျပာသည္။ “ ေအး... ေပးမယ္။ မသာ....။ နင္ ေအကုိက္ရင္လည္း ငါ့ မေမ့နဲ႔” တဲ့။

စုိေျပ
သႀကၤန္အႀကိဳ ေန႔ ၊ ၂၀၁၅။
The Ladies News Journal
https://www.facebook.com/News.TheLadies