အခ်ိန္တန္ၿပီ – ေရႊကူေမႏွင္း

၈၈ အၿပီးတြင္ စစ္တပ္အင္အားကို အႀကီးအက်ယ္တုိးခ်ဲ႕သည္။ ထုိအင္အား အတြက္ ေျမသိမ္းသည္။ ျပည္လမ္း မႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ မဂၤလာဒံုမွ ေထာက္ႀကံ့ လမ္းဆံုအထိကို အုတ္တံတိုင္းခတ္လုိက္႐ံုႏွင့္ “တပ္ေျမ”ဟု သစ္သား ဆုိင္းဘုတ္ေလး စိုက္ထူ႐ံုႏွင့္ ၿပီးသြားၿပီ . . .
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာခဲ့သည္။ ““ေဟတုပစၥေယာ””ဟူေသာ ပါဠိ စကားျဖစ္ ၏။ ထိုသေဘာကိုပင္ အုိင္းစတိုင္းကလည္း ““ရီေလတီဗတီ””ဟူေသာ စကားရပ္ျဖင့္ သီ၀ရီထုတ္ျပ ခဲ့သည္။ အက်ဳိး တရား မွန္သမွ်တြင္ အေၾကာင္းတရားရွိေၾကာင္း သာဓကမ်ားစြာျပခဲ့သည္။ အေၾကာင္းေကာင္း လွ်င္အက်ဳိးေကာင္း မည္။ အေၾကာင္း မေကာင္းလွ်င္ အက်ဳိးမေကာင္းႏုိင္ေပ။

ယခုသီတင္းပတ္အတြင္း အက်ဳိးမေကာင္းေသာ သတင္းတစ္ခု ၾကားေနရ၍ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ျဖစ္ၾကရသည္။ မိမိ တစ္ဦးတည္းအတြက္ မဟုတ္။ မိမိ တစ္ႏိုင္ငံလံုး၊ မိမိတိုင္းရင္းသားအားလံုးအတြက္ ျဖစ္၏။ ယခင္က လည္း ျဖစ္ခဲ့ ဖူးသည္။ ယခုလည္း ျဖစ္ေနေသးသည္။ ေနာင္လည္း ျဖစ္ၾကဦးမည္။ ဤအျဖစ္မ်ဳိးကို မတားဆီးႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ လားဟုေမးလွ်င္ တာ၀န္ခံေျဖမည့္ သူမရွိေပ။…

““လိပ္ကၽြန္းလူသတ္မႈ””ဟု ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ထုိင္းႏိုင္ငံပင္လယ္ထဲရွိ ကၽြန္းကေလးေပၚ၌ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ သားႏွစ္ဦး အသတ္ခံရျခင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား လူငယ္ႏွစ္ဦး တရားခံျဖစ္ေနေသာ ကိစၥျဖစ္၏။ မိမိႏွင့္ဘာမွ် မသက္ဆိုင္ဘဲ မိမိလည္းဘာ မွ်လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိဘဲ၊ ဦးရာဆဲြေခၚကာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းျခင္းျဖင့္ ၀န္ခံခိုင္းခဲ့ ေသာ ထုိင္းရဲမ်ား၏ လုပ္ရပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ မွရင္နာဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာအစိုးရ၏ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္မႈ ျပဳ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ျဖစ္စဥ္မွာ သူတုိ႔အႏိုင္က်င့္တိုင္း မရေတာ့ဟု အေျဖထြက္ႏိုင္ေတာ့ မည္ ျဖစ္ သည္။

ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည္ဟု စြပ္စဲြခံရသူမ်ားမွာ ရခိုင္အမ်ဳိးသား လူငယ္မ်ားျဖစ္၏။ အမိႏိုင္ငံမွ ေ၀းလံလွေသာ ပင္လယ္ တစ္ေနရာ အဆုိပါကၽြန္းကေလးသို႔ သူတို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၾကသည္။ ကမၻာလွည့္အေပ်ာ္ ခရီးသည္မ်ား အေနႏွင့္ သြားေရာက္ျခင္း မဟုတ္။ ထုိကၽြန္းသို႔ အလည္လာၾကသူ မ်ားအား အလုပ္အေကၽြးျပဳရသည့္ ေက်း ကၽြန္မ်ားအျဖစ္ ေနထုိင္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္ သည္။ လုပ္ခလစာေငြေၾကးအတြက္ အမိ ႏိုင္ငံႏွင့္၊ မိသားစုႏွင့္ ေ၀း ရာ၌ ေရာက္ေန ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္နားခ်ိန္ေလး၌ အပန္းေျဖအျဖစ္ ဘီယာေသာက္၊ ဂီတာ တီးေနခဲ့ ၾကရာမွ မိမိႏွင့္မပတ္သက္ပါဘဲ လူသတ္တရားခံ၊ မုဒိမ္းသမားမ်ားအျဖစ္ ၀န္ခံခဲ့ၾကရ၏။ မိမိႏိုင္ငံမွ တာ၀န္ရွိ သူမ်ားသာ အျဖစ္မွန္အတြက္ လာေရာက္ျခင္းမရွိလွ်င္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ေသဒဏ္ခံရဖုိ႔ ေသခ်ာေနသည္။ မိေ၀း၊ ဖေ၀း၊ ေငြေၾကးမ်က္ႏွာေၾကာင့္ သြားခဲ့ၾကရေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေလးမ်ား မ်က္ႏွာငယ္ ငယ္ႏွင့္ ကူသူမဲ့စြာ ဘ၀ဆံုးၾကရလိမ့္မည္။

မည္သူသတ္သြားမွန္း မဖမ္းႏိုင္သည္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အလုပ္သမားလူငယ္မ်ားကို တရားမ၀င္ လာေရာက္ သူမ်ားဆုိၿပီး ခပ္လြယ္လြယ္ႏွိပ္ကြပ္ျခင္း ကိစၥမွာ ယခုမွမဟုတ္။ ယခင္ကလည္း ခံခဲ့ရဖူးသည္။ မည္သူမွ် မကယ္ ႏိုင္ခဲ့။ ယခုအမႈတြင္ေတာ့ အစိုးရခ်င္း ကိစၥအထိ ႀကီးမားလာၿပီျဖစ္ရာ ကယ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ရ၏။ (ယေန႔ တက္လာေသာ သတင္းတစ္ခုအရ ထုိင္းဗဟိုတရား႐ံုးက လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီဟုဆုိသည္။ သို႔ေသာ္ တရား ၀င္ မသိရေသး။ ၉-၁၀-၁၄)

သူတို႔ဘာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္ရေၾကာင္း စဥ္းစားလွ်င္ မိမိတုိ႔ အစိုးရ၌ပင္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု အေျဖထြက္ ေနသည္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းျမန္မာလူငယ္မ်ား ျပည္ပသို႔ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ထြက္သြားခဲ့ၾက သည္မွာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေနၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္က မြန္ျပည္နယ္၊ ဘီလူးကၽြန္းရွိ ရြာႀကီးတစ္ရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက လက္ လက္ထေနသည္။ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ ရြာထဲက အိမ္တိုင္း ေဟာေျပာပဲြသို႔ လာၾက သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ မည္သည့္အိမ္မွာမွ လူရြယ္ေယာက်္ားမရွိ ေတာ့ျခင္းပင္တည္း။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသို႔ မသြားေသာ အိမ္မရွိေခ်။ ဒါဟာ…ေပ်ာ္ စရာပါလား။

ယခုႏွစ္ထဲမွာပင္ မႏၲေလးမွ ရန္ကုန္ ရထားစီးခဲ့၏။ ရထားမထြက္ခင္ ဘူတာကို ေငးၾကည့္မိ၏။ ေရွးကလို စည္ကားေတာက္ပ မႈမရွိ။ တိုင္တစ္တုိင္ကိုမီွ၍ ထုိင္ေနေသာ လူငယ္လင္မယားတစ္စံု ကိုျမင္ သည္။ ႏွစ္ ေယာက္လံုး၏ ဟန္ပန္၀တ္စားပံုမွာ အညာေက်းလက္ပံုစံျဖစ္၏။ မိန္းကေလးက ထမင္းသြား၀ယ္ဦး မယ္ဟု ေျပာၿပီး ထသြားသည္။ လူငယ္ေယာက်္ားေလး က်န္ရစ္၏။ သူ႕နံေဘးတြင္ ေသတၱာတစ္လံုးရွိသည္။ ႐ိုး႐ိုး ေသတၱာမဟုတ္။ ““လတ္ေဂ့ခ်္””ေခၚ ခရီးေဆာင္ေသတၱာ၊ လက္ဆဲြကိုင္းႏွင့္ျဖစ္ ၏။ ေလယာဥ္စီး လွ်င္သံုးေနက် ေသတၱာမ်ဳိး။ သူ႕ေသတၱာက အေသးစားျဖစ္ၿပီး ေဘးေတြ ပြန္းပဲ့ေနၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီမသိ။ လူငယ္က သူ႕လက္ကိုင္အိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး စာရြက္ေတြထုတ္ၾကည့္၏။ ႏိုင္ငံကူးလက္ မွတ္စာအုပ္ကေလးကိုျမင္ရသည္။ အသစ္ မဟုတ္ေတာ့။ ေဟာင္းႏြမ္း ေမွးမွိန္ေနၿပီ။ ၀တၳဳေရးသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ၾကည့္ ၏။ ဤလူငယ္ေလး ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေခတၱျပန္လာ ျခင္းျဖစ္မည္။ ယခုျပန္သြားေတာ့မည္။ သို႔ ေသာ္… ဆင္းရဲၿမဲပဲျဖစ္၏။ သူတုိ႔ခ်မ္းသာ ၾကရဲ႕လား။

မေန႔က ဖတ္ရေသာ စာတစ္ပုဒ္တြင္ မဆလေခတ္ေႏွာင္းက ေျမာက္န၀င္းဆည္ ႀကီးတည္ေဆာက္ခဲ့၏။ ဆည္မွ ပိုလွ်ံေသာ ေရမ်ားကို ““ေရဆုိးထုတ္ေျမာင္း””ေဖာက္ ၏။ ထိုေျမာင္းမွေရမ်ားသည္ ေစ်းေခ်ာင္း၊ ၎မွ အင္းမ ေခ်ာင္း၊ ၎မွ တစ္ဆင့္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲသို႔ စီး၀င္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေစ်းေခ်ာင္းကို တမံျပန္ ပိတ္၏။ ထုိအခါ ေရဆုိးထုတ္ေျမာင္းမွ ထြက္က်လာေသာေရမ်ားေရာ၊ အင္းမေခ်ာင္း ေရမ်ားပါ မစီးႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ ေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္ လယ္ေျမမ်ားထဲလွ်ံက်ခဲ့ရာ ေရနက္ကြင္းမ်ားျဖစ္သြားၾက၏။ လယ္ဧက ေပါင္းမ်ား စြာ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရ၏။ လယ္သမားမ်ား လယ္မဲ့အလုပ္မဲ့ ျဖစ္သြားခဲ့ရ၏။ လယ္ရွင္ လူႀကီးမ်ား ၀မ္းနည္းပက္ လက္ျဖစ္႐ုံမက သားသမီးမ်ားပါ အလုပ္လုပ္စရာ ေျမအရင္းအျမစ္မရွိေတာ့သျဖင့္ လစာေကာင္း သည္ဆိုေသာ ျပည္ပသို႔ ထြက္သြားၾကရ သည္ဟု ဆုိပါသည္။

ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာမ်ားကေတာ့ အမ်ဳိးစံုလွ၏။ ေယာက်္ားေတြထက္ ဆုိးေသာဘ၀ကို မိန္းကေလးမ်ား ရခဲ့ၾက၏။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ၌ အလုပ္ရမည္ဆုိၿပီး တကယ္ လက္ေတြ႕တြင္ မယားအျဖစ္ ေရာင္းစားခံ ၾကရသည္။ ဖမ္းမိ၍ ကယ္တင္ႏိုင္တာက ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းပင္ ရွိပါ့မလား။

ဤေရာဂါဆုိးႀကီးကို ဘယ္လိုကုၾကမည္နည္း။

ေဆးၿမီးတိုႏွင့္ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။

ျပႆနာျဖစ္မွ အစိုးရက တစ္ခုခ်င္း လုိက္ရွင္းေပး၍လည္း အားလံုးေျပလည္သြားမည္ မဟုတ္ပါ။

အရင္းကစ၍ ၿဖိဳရန္လုိပါသည္။

သူတုိ႔ဘာေၾကာင့္ ထြက္သြားၾကသလဲ။

ကိုယ့္ရြာမွာ အလုပ္မရွိ၍။ ရွိလွ်င္လည္း ၀င္ေငြနည္း၍ျဖစ္သည္။ အဓိက ထြက္သြားၾကသူမ်ားမွာ ေက်းလက္ ကျဖစ္ ၏။ သူတုိ႔ကိုယ့္ရြာမွာလုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖုိ႔ အဓိက စဥ္းစားေပးရမည္။ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးေတြ…၊ တုိက္ခန္းေတြ ေထာင္ႏွင့္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီၿပီး မိုးထိေအာင္ စီမံေပးျခင္းထက္ လယ္ေျမေတြ ျပန္ေဖာ္ေပးၿပီး၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမေတြ ေဖာ္ေဆာင္ေပးလွ်င္ ပို၍ထိေရာက္ပါလိမ့္မည္။ စပါးအျပင္ေရာင္းတန္း၀င္ သီးႏွံမ်ားစြာ စိုက္၍ရႏိုင္သည္။ စင္ကာပူသို႔ စိန္တစ္လံုးသရက္ပို႔ေသာ ကုမၸဏီႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖူး၏။ ေရာင္းမေလာက္ဟု ဆုိသည္။ ယခု ျပည္ပမွ သစ္သီးမ်ား၊ ပန္းမ်ား ျပည္တြင္းသို႔၀င္ၿပီး ေစ်းကြက္ယူေနသည္။ ဒါကို ေျပာင္းျပန္လွန္ ပစ္ႏိုင္ရမည္။ ျမန္မာျပည္ မွာ““ေျမ””ရွိသည္။ ““လူ””ရွိသည္။ ““နည္း ပညာ”” ရွိသည္။ ““ေငြ””လည္း ရွိပါသည္။ အားလံုးအံ၀င္ေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္သူမွာ ““အစိုးရ””ျဖစ္၏။

ေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရေသာ ျပႆနာမွာ ““ေျမသိမ္းမႈ””မ်ား ျဖစ္သည္။ ကုမၸဏီမ်ားသို႔ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ေရာင္းခ်ခဲ့ျခင္း ကို ရန္ကုန္မွာပင္ ျမင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ မည္သူမွ် မပိုင္ေသးေသာ ေတာ႐ိုင္းေျမအား သိမ္းပံု သိမ္းနည္းကိုလည္း ျမင္ခဲ့ ဖူး၏။ ၈၈ အၿပီးတြင္ စစ္တပ္အင္အားကို အႀကီးအက်ယ္ တုိးခ်ဲ႕သည္။ ထုိအင္အား အတြက္ ေျမသိမ္း သည္။ ျပည္လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ မဂၤလာဒံုမွ ေထာက္ႀကံ့လမ္းဆံုအထိကို အုတ္တံတိုင္းခတ္လုိက္႐ံုႏွင့္ “တပ္ေျမ” ဟု သစ္သားဆုိင္းဘုတ္ေလး စိုက္ထူ႐ံုႏွင့္ ၿပီးသြားၿပီ။ ပိုင္ရွင္မရွိေသာ ပလပ္ေျမမုိ႔ ခုထိ ျပႆနာမရွိပါ။ မိေက်ာင္းကန္ကဲ့သို႔ ပိုင္ရွင္ရွိသူမ်ားျပႆနာက လႊတ္ေတာ္ထဲအထိ ေရာက္ေနၿပီ။ (မသိမ္းခဲ့ရင္ ဘာမွမျဖစ္)

ထုိစဥ္က စစ္တပ္၏ေဆာင္ပုဒ္မွာ ““စားလုိ႔ရတာ အကုန္စိုက္၊ ေမြးလို႔ရတာ အကုန္ေမြး””ဟူ၍ျဖစ္၏။ အႀကီး အက်ယ္ တုိးခ်ဲ႕လိုက္ေသာ စစ္သားဦးေရအတြက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေမြးၾက၊ စိုက္ၾကရန္ေျမကို ေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းမွာ သူ႔ခမ်ာမ်ားမေမြးႏိုင္၊ မစိုက္ႏိုင္ၾကပါ။ ေမြးရန္စိုက္ရန္လည္း မလုိပါ။ ေထာက္ပံ့ေရး ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တပ္သိမ္းေျမမ်ား ျပန္ေပးရန္ဆႏၵျပပဲြမ်ား ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေပၚလာခဲ့၏။

အေျဖကို ျမင္ေနပါသည္။

တာ၀န္ရွိသူမ်ားလည္း ျမင္ၾကပါလိမ့္မည္။

ျပည္တြင္းျပႆနာႏွင့္ ျပည္ပျပႆနာကို ျမားတစ္စင္းႏွင့္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပစ္သကဲ့သို႔ လုပ္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။

လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ အေရးႀကီးသည္။

ဆီးသီးဗန္းခ်ည္း လုမေနၾကဘဲ ေျမယာျပႆနာကို အဓိကကိုင္တြယ္ကာ ျမန္မာ့ေက်းလက္လူငယ္မ်ားအား အမိေျမ၌ မိသားစုႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာအလုပ္လုပ္ ႏိုင္ေရးကိုစီမံေပးရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။

ေရႊကူေမႏွင္း
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန-www.facebook.com/myanmarherald