ေတာ္လွန္ေရး သတင္းသမား တဦးရဲ့ ဒုိင္ယာရီ (အပုိင္း ၇)

 စစ္ေျမျပင္ သတင္းေထာက္မွ ဒုကၡသည္ သတင္းေထာက္အျဖစ္သုိ႔

 KNLA တပ္ရင္း ၁၀ ဘက္မွာ သတင္းယူၿပီးအျပန္ မင္းသမီးစခန္းကိုေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းက မိသားစုေတြကိုဦးေဆာင္ၿပီး ထုိင္းနယ္စပ္ဘက္ဆုတ္ဖုိ႔ ကုိေဌးေအာင္က က်ေနာ္ကုိ တာ၀န္ေပးပါ တယ္။ ကေလးခေလာက္ေတြ၊ ကုိယ္၀န္သည္ေတြအပါ၀င္ လူ ၁၀၀ ေလာက္နဲ႔အတူ စခန္းကေန ထီးခီး ရံုးဆီ ကုန္းေၾကာင္းခ်ီတက္၊ ထီးခီးရံုးမွာ ၃ ရက္ခန္႔ခုံလံႈၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ က်ေနာ္တုိ႔စတင္၀င္ေရာက္ၾကပါတယ္။

(မင္းသမီးစခန္းက ေက်ာင္းသားေတြ ခုိလႈံရာ ထန္းဟင္ ဒုကၡသည္စခန္း။ ဓာတ္ပုံ- ထက္ေအာင္ေက်ာ္)

ထီးထာနဲ႔အမရာက်ၿပီးတဲ့အျပင္ ထီးခီး၀န္းက်င္အထိပါ န၀တရဲ့ လက္နက္ၾကီးေတြ က်လာေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ KNU ဘက္ကေန အရပ္သားေတြကို ထုိင္းနယ္ထဲထြက္ခြင့္ျပဳျပီး ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္က လည္း အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဂိတ္ဖြင့္ေပးပါတယ္။ နယ္ျခားဂိတ္ကိုျဖတ္ျပီး ဖုနန္းလြန္ရြာ (အခု ကန္ခ်နပူရီ- ထား၀ယ္ကားလမ္းေပၚက နယ္စပ္ဂိတ္ရွိတဲ့ရြာႀကီး) အ၀င္၀က ေရကန္ႀကီးတခုေဘးမွာ က်ေနာ္တို႔ကုိ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားမိသားစုအင္အားက ၁၀၀ ၀န္းက်င္သာရွိေပမယ့္ KNU မိသားစုနဲ႔ ေဒသခံအင္ အားက ၃၀၀၀ (သုံးေထာင္) ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ပါလာတဲ့သြပ္ျပားအေဟာင္းေတြ၊ မုိးကာေတြနဲ႔ ျဖစ္သလုိတဲထုိးျပီး ယူကလစ္ေတာထဲမွာေနရာယူရပါတယ္။ ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ထုိင္း ဘက္က ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြေရာက္လာၿပီး အျဖဴ-အစိမ္း စင္းေၾကာင္းေတြပါတဲ့ ပလတ္္စတစ္အမုိး ေတြ၊ ဆန္နဲ႔ရိကၡာတခ်ဳိ႕ လာလွဴၾကပါတယ္။ အဲဒီအလွဴရွင္ေတြနဲ႔အတူ တပ္မ ၉ ကတာ၀န္ရွိသူေတြ၊ ေဒသခံအာဏာပုိင္ေတြအျပင္ ကုိေအာင္မ်ဳိးမင္းနဲ႔ နိင္ငံျခားသတင္းေထာက္တခ်ဳိ႕လည္း ပါလာပါတယ္။

ဘန္ေကာက္ပုိ႔စ္သတင္းစာက ရတ္ဘခ်ဳိကုိ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေပမယ့္ က်န္လူေတြကို ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကုိေအာင္မ်ဳိးမင္းက သူရဲ့ ဗီြဒိီယုိကင္မရာကို က်ေနာ္ကိုေပးထားခဲ့ၿပီး စခန္းတြင္း က ထူးျခားတာေတြကို မွတ္တမ္းရုိက္ထားဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ ဗီြဒီယုိ ကင္မရာ ကုိင္ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္း ဟန္ေရးျပေနေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဗီြဒီယုိ ရုိက္နည္း တခါမွမသင္ ဘူး ေသးပါ။ Green November 32 အဖြဲ႔က ေပးထားတဲ့ Pentax ကင္မရာတလုံးနဲ႔ ရုပ္ေသဓာတ္ပုံ တခ်ဳိ႕ ရုိက္ဖူးေပမယ့္ ရုပ္ရွင္တခါမွ မရုိက္ဖူးေသးပါ။

အဲဒီစခန္းမွာ တပတ္ေလာက္ေနၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေနရာဟာ နယ္စပ္နဲ႔ သိပ္နီးလြန္းတယ္။ လုံျခံဳမႈ မရွိ ဘူး။ ေနာက္ ေသာက္ေရအတြက္လည္း လုံေလာက္တဲ့ေရကန္နဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းမရွိဘူးဆုိၿပီး ဖုမ၀မ္ဆုိတဲ့ ေနာက္ထပ္ေနရာတခုဆီ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ထပ္ေျပာင္းရပါတယ္။ တနသၤာရီ ျမစ္ရုိးအတုိင္း ျပန္တြက္ မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထီးထာကေန ေမာထာဘက္ကို ေျပာင္းရတဲ့သေဘာ။ ထုိင္းဘက္မွာဆုိရင္ေတာ့ ဖုနန္း လြန္ကေန ၁၀ ကီလုိေလာက္ေ၀းတဲ့ ဖုုမ၀မ္ရြာကုိေျပာင္းရတဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီစခန္းမွာေနတုန္း သတင္းေထာက္အလုပ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္အဖမ္းခံရပါတယ္။ ျဖစ္ပုံက ေတာ့ DVB အတြက္ သတင္းေတြပုိ႔စရာရွိတာနဲ႔ ေစ်းကားႀကံဳတစီးနဲ႔အတူ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ကန္ ခ်နပူရီဆီ က်ေနာ္ခုိးထြက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာေစာင့္ေနတဲ့ ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္းဆီ ဗီြဒီယုိေတြ၊ ဓာတ္ပုံေတြ၊ သတင္းေတြေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ BBC (ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကူညီေရးအဖြဲ႔) ကားႀကံဳနဲ႔ ဖုမ၀မ္စခန္းဆီ က် ေနာ္ျပန္၀င္လာပါတယ္။ တေယာက္တည္းဆုိရင္ ေတာလမ္းကေန ခုိးသြားေနေပမယ့္ NGO ကားနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ မဖမ္းေလာက္ပါဘူးဆုၿပီး ဂိတ္ကေန ဒီတုိင္း၀င္လာပါတယ္။

ဖုမ၀မ္ဒုကၡသည္စခန္း ထုိင္းလုံၿခံဳေရးဂိတ္က က်ေနာ္ကိုဖမ္းထားၿပီး ရြာေကာ္မတီက လူေတြကိုဆင့္ေခၚ ကာ ''ဒီေကာင္ဘယ္သူလဲ၊ ကင္မရာေတြလည္းပါတယ္၊ ျမန္မာစစ္တပ္ဘက္က လႊတ္လုိက္တဲ့ သူလွ်ဳိ လား။ ငါတုိ႔စခန္းကုိ ဓာတ္ပုံလာရုိက္တာလား'' ဆုိၿပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ပါေတာ့တယ္။ ကင္မရာ တလုံးနဲ႔ ေထာင္ေထာင္လုပ္ေနတဲ့က်ေနာ္ကုိ နည္းနည္းမ်က္စိေနာက္ေနပုံံရတဲ့ KNU ပဒုိေဟာင္း ရြာသူႀကီးေတြက ပထမပုိင္းမွာ ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္နားေထာင္ေနၿပီး ေနာက္ပုိင္းက်မွ က်ေနာ့္ကုိ သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းသိေၾကာင္း အာမခံေပးၾကပါတယ္။

Fax သတင္းေထာက္မွ အသံနဲ႔ပုိ႔တဲ့ သတင္းေထာက္အဆင့္သို႔

ဒါေတာင္ လူကိုလႊတ္ေပးၿပီး ကင္မရာကို သိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္တရက္ေလာက္ၾကာမွ ကင္ မရာကို သြားေရြးရပါတယ္။ အဲဒီစခန္းမွာ တလေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ “သတင္းေထာက္ အ လုပ္မ်ား ဆက္လုပ္ႏုိင္ရန္၊ စစ္ေဒသတာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျပန္လည္ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္အတြက္” လုိ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး မိသားစုေတြအားလုံးကုိ အျခားတာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ လႊဲ ကာ ဖုမ၀မ္ကေန ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဆီ က်ေနာ္ခုိးၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

(DVB ရဲ့ စက္ဆရာ ေစာနယ္ဆင္ကူးကုိ စတူဒီယုိေရွ႕မွာ ေတြ႔ရစဥ္။ (ေနာက္ဘက္က အိတ္အနက္ေရာင္ တင္ထားတဲ့စက္ဟာ ဒီဂ်ီတယ္မေပၚခင္ေခတ္ကသုံးခဲ့တဲ့ တိတ္ေခြကုိတည္းျဖတ္တဲ့စက္ ျဖစ္ပါတယ္)။

အဲဒီအခ်ိန္က ABSDF ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနရံုးခန္းဟာ ဘန္းကပိ ဘက္ကုိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ နမ္မ၀မ္ ကုန္တုိက္ဘက္မွာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ရံုးကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စစ္ပဲြနဲ႔ဒုကၡသည္ အေျခအေန ထူးျခား ခ်က္ေတြကို စာေရးၿပီး DVB ေအာ္စလုိရံုးဆီ Fax ေပးပုိ႔ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေအာ္စလုိရံုး အယ္ဒီ တာခ်ဳပ္က ေဒါက္တာေအာင္ခင္၊ စက္ဆရာက ေစာနယ္ဆင္ကူးပါ။ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ ေစာနယ္ ဆင္ကူး (ဖုိးခြားလုိ႔ အမ်ားကေခၚၾကပါတယ္) ဖုန္းေခၚလာၿပီး Fax နဲ႔ ပုိ႔ထားတဲ့ သတင္းေတြကို အသံနဲ႔ လုိခ်င္တဲ့အတြက္ မၾကာခင္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကုိေမးမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ အသံနဲ႔ တခါမွ မေျပာဖူးေသးဘဲ စာနဲ႔ေရး၊ Fax နဲ႔ ထုိးတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရိိွပါေသးတယ္။ အခုအသံနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိေတာ့ ရင္ေတြတုန္လုိ႔။ “မရဘူးကြ။ မင္းေျပာတဲ့ အသံထဲမွာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ခဏခဏပါေနတာ အက္ဒစ္ ျပန္လုပ္ဖုိ႔ ခက္လိမ့္မယ္။ အစအဆုံး ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေျပာ” ဆုိၿပီး ေဒါက္တာေအာင္ခင္က က်ေနာ့္ကုိ ေမာင္းပါတယ္။ ၃ ခါတိတိေျပာမွ ၅ မိနစ္စာေလာက္ အင္တာဗ်ဳး တခု ၿပီးသြားပါတယ္။ အဲဒီကာလဟာ အခုေခတ္လုိ ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္ မဟုတ္ေသးတဲ့အတြက္ အသံ ေတြကို တိတ္ေခြေပၚတင္ၿပီး အက္ဒစ္လုပ္ရတာေၾကာင့္ အေတာ္လက္၀င္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ က်ေနာ့္သတင္းေထာက္ဘ၀မွာ ပထမဆုံး အသံနဲ႔ပုိ႔ဖူးတဲ့ သတင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး စာနဲ႔ပုိ႔တဲ့ အဆင့္ကေန အသံနဲ႔ပုိ႔တဲ့ အဆင့္ဆီတက္ဖုိ႔ ပထမ ေျခလွမ္းလုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္က သတင္းေထာက္ေပါက္စ က်ေနာ့္ရဲ႕ သတင္းေပးပုိ႔ ခ်က္ေတြတုိးတက္လာေၾကာင္းနဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္သတင္းေထာက္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အား ေပးခဲ့ပါတယ္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရဲ႕ အားေပးစကားတခြန္းဟာ သတင္းေထာက္ရူး ရူးေနသူူတဦးအတြက္ အလြန္တရာ တြန္းအားျဖစ္ေစခဲ့တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္ကုိဗ်ဳးၿပီး လႊင့္လုိက္တဲ့ စစ္ပဲြဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ အသက္ ၁၂ နွစ္ အရြယ္ အျမႊာညီေနာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ God Army (သို႔မဟုတ္) ရြာသူမုိဒုိလို႔ေခၚတဲ့ ဘုရားသခင္ တပ္မ ေတာ္အေၾကာင္းဟာ အေတာ္ေပါက္သြားတယ္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရပါတယ္။ ေဂ်ာ္နီထူးနဲ႔ လူသာ ထူး ဆုိတဲ့ ဆံရွည္–ေဆးလိပ္ဖြာ အျမႊာညီေနာင္ တပ္္မႉး ၂ ဦးဟာ လွ်ာအနက္ေရာင္ရွိတဲ့အတြက္ က်ည္ မေပါက္ဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ေနာက္လုိက္ေတြက ေျပာပါတယ္။ သတင္းေထာက္တဦးအေနနဲ႔ ယုံဖုိ႔ခက္ေပ မယ့္လည္း ဒီလုိ ဒ႑ာရီဆန္ေနတာကိုက ပရိသတ္အတြက္ ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္လုိ႔ သိ ရပါတယ္။

ရီေကာ္ဒါတလုံး၊ လက္ကုိင္ဖုန္းတလုံးနွင့္ ဟန္ေရးျပခဲ့စဥ္က

ေရဒီယုိမွာ ကုိယ့္အသံကုိယ္ျပန္ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ အသံနဲ႔ပုိ႔ခ်င္တဲ့ ေရာဂါက တားမႏုိင္ဆီးမရ ျဖစ္လာ ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ABSDF ရဲ့ DVB တာ၀န္ခံ ကုိခင္ေမာင္၀င္းဆီသြားျပီး ရီေကာ္ဒါ၀ယ္ေပးဖုိ႔ ပူဆာ ရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာအသံရွိတယ္ဆုိတာကို မွတ္သားႏုိင္တဲ့ ခလုတ္ပါတဲ့ တိတ္ရီေကာ္ဒါ တလုံးကုိ သူကေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီရီေကာ္ဒါထဲကအသံကုိထုတ္ၿပီး တယ္လီဖုန္းကေန တဆင့္ျပန္ပုိ႔ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သူကုိယ္တုိင္ဖန္တီးထားတဲ့ လက္လုပ္တယ္လီဖုန္းတလုံးကိုလည္း သူက ထည့္ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။

(ဘန္ေကာက္အေျခစုိက္ သတင္းေထာက္ျဖစ္စဥ္က မနီလြိဳင္ ေက်ာင္းသားစခန္းမွာ သတင္းယူေနစဥ္)

လက္လုပ္တယ္လီဖုန္းဆုိတာက ရီေကာ္ဒါနဲ႔ တယ္လီဖုန္းအၾကား ဂြ်ဳိင္းတဲ့ ၾကားခံကိရိယာကုိ မ၀ယ္ နုိင္ေသးတဲ့အတြက္ အဲဒီကိရိယာအစား နဂိုရွိၿပီးသားတယ္လီဖုန္းကုိ ေဘးမွာအေပါက္ေဖာက္ၿပီး ၀ုိင္ ယာက်ဳိးနဲ႔ သြယ္ထားတဲ့ဖုန္းကို ဆုိလုိတာပါ။ အဲဒီကာလဟာ အခုေခတ္လို အသံေတြကုိ ကြန္ပ်ဴတာထဲ ထည့္ျပီး ဒီဂ်ီတယ္နည္းနဲ႔ အက္ဒစ္လုပ္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းေတြ၊ လက္ကုိင္ကြန္ပ်ဴတာေတြေပၚကာစ အေျခေနမွာပဲရွိပါေသးတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မသုံးနုိင္ေသးပါ။ ဒီေတာ့ ေအာ္စလုိရံုးက ဖုန္းေခၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ နီးစပ္ရာတယ္လီဖုန္းရွိတဲ့ ေနရာတခုဆီ၀င္၊ အေပါက္ ပါတဲ့ ကိုယ့္တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လုိင္းခ်ိတ္၊ ရီေကာ္ဒါနဲ႔ဂြ်ဳိင္းၿပီး ကုိယ္ပုိ႔ခ်င္တဲ့အသံကုိ ဖြင့္္ၿပီးပုိ႔ရတဲ့ေခတ္ပါ။

အဲဒီလုိ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္း ေပၚကစဆုိေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ က်ေနာ္က လက္ကုိင္ တယ္လီဖုန္းတလုံး အသုံးျပဳခြင့္ရထားပါတယ္။ အရင္ ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္းကာလ ေခတ္ေကာင္းစဥ္ ကသုံးခဲ့တဲ့ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းကုိ ေတာင္ပုိင္းေဒသကသုံးခြင့္ရွိတယ္လို႔ဆဲြယူၿပီး ကုိေဌးေအာင္က က်ေနာ့္ကုိေပးထားတာပါ။ ၁၉၉၇-၉၈ ကာလဟာ အခုေခတ္လုိ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြ သိပ္မထြန္း ကား ေသး။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ လုံး၀မရွိသေလာက္ျဖစ္ၿပီး ထုိင္းမွာေတာင္ ေငြေၾကးအေတာ္ခ်မ္းသာသူေတြမွ လက္ကုိင္ဖုန္းကုိင္နုိင္တဲ့ အေျခေနမွာပဲရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ လူမျမင္ ျမင္ ေအာင္ ခါးမွာထုိးထားၿပီး ဟန္ေရးျပရပါတယ္။

ဒီလုိမျပလုိ႔မျဖစ္။ ဘန္ေကာက္နဲ႔ နယ္စပ္ေဒသအၾကား လြန္းပ်ံခရီးနွင္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္လက္ထဲမွာ ဘာလက္မွတ္မွမရွိ။ ထုိင္းစကားကလည္း ေကာင္းေကာင္းမတတ္။ ရဲ လာေမးရင္ ၃-၄ ခြန္းထက္ပုိၿပီး က်ေနာ္မေျဖတတ္ပါ။ ထုိင္းရဲေတြက လက္မွတ္ထုတ္စစ္တာထက္ လူပုံကုိၾကည့္ၿပီး ေဟာက္စားလုပ္ တာက ခပ္မ်ားမ်ားဆုိေတာ့ ရဲ လာမေမးရဲေအာင္ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ ျပင္ထားတဲ့အေနနဲဲ႔ ခါးမွာလက္ကုိင္ဖုန္း ကိုခ်ိတ္၊ နားမွာ အေကာင္းစားရီေကာ္ဒါရဲ့ နားက်ပ္ကိုခ်ိတ္၊ မ်က္စိကုိ အေကာင္းစား ေရဘင္မ်က္မွန္ နဲ႔ပိတ္ၿပီး ''ထုိင္း ေယာင္ေဆာင္ေသာ ျမန္မာ'' လုပ္ထားရပါတယ္။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ DVB သတင္း ေထာက္ရဲ့ ဘန္ေကာက္ေရာက္ကာစ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။    ။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

http://www.htetaungkyaw.net/