အရာရိွ ကေတာ္တဦးရဲ ့ေပးစာ

က်မကအန္တီစုလို မိသားစုေရာ ဘ၀ေရာ စြန္႔ျပီးအမ်ားကိုကယ္တင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပးဆပ္ႏိုင္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။
သာမန္အိမ္ရွင္မတေယာက္သာျဖစ္ပါ
တယ္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ခံစားရတာေရာ ျမင္ေတြ႕ေနရတာေတြကိုေရာ စိတ္မခ်မ္းသာလြန္းလို႔ စာေရးလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
က်မက ရဲေမအစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို မလုပ္ခ်င္မွန္းသိရက္နဲ႕ ပင္ပန္းေနမွန္းသိရက္နဲ႕ ရင္နာနာနဲ႕ ေစခိုင္းေနရတဲ့အရာရွိကေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။
တပ္ရင္းေတြမွာ တပ္ရင္းမိသားစုစည္းရံုးေရးႏွင့္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးေကာ္မတီဆိုျပီးရွိပါတယ္။ တပ္ရင္းမႈးကေတာ္ဦးေဆာင္ပါတယ္။ 
သူ႕အထက္မွာ တိုင္းအဆင့္မိသားစုစည္းရံုးေရးႏွင့္စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးေကာ္မတီရွိပါတယ္။ တိုင္းမႈးကေတာ္အဆင့္က ဦးေဆာင္ျပီးအစည္းအေ၀းေတြ လုပ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုင္းမႈးကေတာ္ဆိုတာကလည္း ခိုင္းလို႔လုပ္ရတဲ့သူပါဘဲ။ အထက္ကညြန္ၾကားရင္သူတို႔လည္းဘာမွမတတ္ႏုိင္တဲ့သူေတြပါ။ အခု တပ္ေတြမွာ အရင္ထက္ပိုဆိုးေနပါတယ္။ သူတို႔မွာအရပ္ဘက္အာဏာမရွိၾကတဲ့အခါ တပ္ေတြမွာဘဲ အာဏာလိုက္ျပေနၾကပါတယ္။ တခ်ိန္လံုးတပ္စစ္ေတြ လာေနပါတယ္။ သူတို႔အားေနလို႔လာေနၾကတာလို႔ပဲထင္ပါတယ္။ သူတို႔ကသာအားေနတာ တပ္မွာေနတဲ့သူေတြက မအားရပါဘူး။ အရင္ကတပ္ေတြမွာ လူ၈၀၀ေလာက္ရွိပါတယ္။ အခုလူ၂၀၀ ေလာက္ပဲရွိတဲ့အခါ စစ္သားတိုင္းက လူ၄ေယာက္စာလုပ္မွ ရမယ္လို႔အျမဲေျပာျပီး နားခ်ိန္စားခ်ိန္မရွိေအာင္ အလုပ္ေတြ ခိုင္းပါတယ္။ လစာကေတာ့ ၄ဆမရပါဘူး။ ေယာက္်ားေတြ အလုပ္မအားတဲ့အခါၾကေတာ့ အိမ္ရဲ႕စား၀တ္ေနေရးကို မိန္းမျဖစ္သူကဘဲ ေျဖရွင္းရပါတယ္။ ေကာက္ရိတ္ခ်ိန္ေကာက္ရိတ္ ၾကံဳရာက်ပန္း၀င္လုပ္၊ စက္ရံုေတြမွာ၀င္လုပ္နဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဘက္စံုကေန ေထာက္ကန္ေပးေနရပါတယ္။ ဒါကို ကိုယ္ခ်င္းမစာမနာနဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့သူေတြကို ဘုန္းၾကီးေတြေတာင္ အလြတ္မရတဲ့ ပရိတ္ၾကီးတို႔ ပဌာန္းတို႔ အလြတ္က်က္ခိုင္းျပီးျပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ရပါတယ္။ ရဲေမေတြမွာ သူတို႔၀မ္းေရးအတြက္ အလုပ္မလုပ္ရဘဲ ဘုရားစာထိုင္ရြတ္ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ရဲေမေသနတ္ပစ္ျပိဳင္ပြဲ ရဲေမေဘာ္လီေဘာျပိဳင္ပြဲ ေျပးခုန္ပစ္ ဂ်ဴဒို..အစံုပါပဲ အဲဒီျပိဳင္ပြဲေတြျပိဳင္ႏိုင္ေအာင္ လနဲ႕ခ်ီျပီး စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ၾကရပါတယ္။
ကိုသစ္ .. စဥ္းစားၾကည့္ပါ..စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္တဲ့ၾကားက ကိုယ့္မိသားစုကိုပစ္ျပီး ဘယ္သူကသြားခ်င္မွာလဲ။  ကေလးေတြစားဖို႔ ပိုက္ဆံေလး ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ခ်န္ခဲ့ျပီး  မိသားစုကိုထားပစ္ခဲ့ရရင္ သူတို႔ရင္ထဲဘယ္လိုေနၾကမလဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့သူတိုင္းသိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမိန္႔ေပးလမ္းညႊန္သူမ်ားကေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာရဖို႔တစ္ခုထဲၾကည့္ျပီး ျပိဳင္ပြဲမ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္ျခင္းနဲ႕ သူတို႔အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ထုတ္သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ရဲေမေတြ လုပ္ခ်င္လားမလုပ္ခ်င္လား ေသခ်ာသိေအာင္မလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲသြားမလား မစိုးရိမ္ၾကပါဘူး။ ျပိဳင္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္လူကိုယ္ ေအာ္ဟစ္အားေပးတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ အထင္ရွိေအာင္လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ရဲေမမွ ဒီျပိဳင္ပြဲေတြျပိဳင္ပါမယ္လို႔ ကတိျပဳျပီး ေယာက္်ားယူလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ျငင္းပယ္ခြင့္လည္းမရွိၾကရွာဘူး။ ဒီလို၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ သာမာန္မိန္းမေတြကို အတင္းအၾကပ္ ျပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ခိုင္းတာဟာလဲ တရားမွ်တမႈမရွိပါဘူး။ 
ျပီးေတာ့ ၾကက္ေတြၾကက္နာက်ခ်ိန္မွာ ၾကက္ေမြးခိုင္းရင္ေမြးရပါတယ္။ ၀က္ေတြ နားရြက္ျပာေရာဂါေၾကာင့္ တဖုတ္ဖုတ္ေသတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ၀က္ေတြေမြးခိုင္းပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးနဲ႕ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုျပီး အိမ္ေထာင္တစုကို ဘာဘယ္ႏွေကာင္ရွိရမယ္ဆိုျပီး စီမံခ်က္နဲ႕ေမြးရပါတယ္။  ရဲေမေတြမွာ ရႈံးေတာ့မယ္ဆိုတာသိသိၾကီးနဲ႕ ရွိတာေလးထုတ္ျပီး ၀ယ္ေမြးရေတာ့တာပါဘဲ။ စိုက္ပ်ဳိးေရးဆိုလည္း မ်ဳိးေစ့ဖိုးေတာင္ ျပန္မရႏိုင္မွန္းသိသိၾကီးနဲ႕ စိုက္ေနၾကရတာပါဘဲ။ သူမ်ားေတြ စိုက္ပ်ဳိးေရာင္းခ်ျပီးစီးပြားျဖစ္ေနတာကို ဥပမာေပးေပမယ့္ အဲဒီစိုက္ပ်ဳိးေရးသမားေတြလို ဒီအလုပ္တစ္ခုထဲလုပ္ေနရတာမွမဟုတ္တာ။  လူၾကီးဆိုသူေတြက သူတို႔တပ္ေတြမွာ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးေတြလုပ္ျပီး အဆင္ေျပေအးခ်မ္းေနပါတယ္ဆိုျပီး သူတို႔အထက္ကလူၾကီးေတြလာစစ္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာရခ်င္တာနဲ႕ အတင္းအၾကပ္ခိုင္းေနၾကတာပါဘဲ။ 
ရဲေဘာ္ေတြလည္း ကိုယ့္တပ္သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးကိုယ့္ဖာသာလုပ္ရမယ္ဆိုျပီး လယ္ကြင္းထဲက တေနကုန္မတက္ရတဲ့သူနဲ႕၊ တေနကုန္ ႏြားေက်ာင္း၊ ကၽြဲေက်ာင္းရတဲ့သူနဲ႕ မအားလပ္ေအာင္ခိုင္းထားပါတယ္။ ညဘက္လည္းကင္းေစာင့္ရျပီး မနက္ဘက္လည္း တပ္သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ျမက္ခုတ္ရ ေတာရွင္းရ လုပ္ရပါတယ္။ လူၾကီးလာစစ္ရင္ သစ္ပင္ေပၚက သစ္ရြက္က လမ္းေပၚကိုေၾကြၾကေနတာေတာင္ ခြင့္မလၽႊတ္တတ္ပါဘူး။ 
ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတြဟာ ဘယ္ျမိဳ႕ ဘယ္တပ္ရယ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္စရာမလိုေအာင္ တပ္တိုင္းတပ္တိုင္း ခံစားေနၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ပူေတာ့ အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာသလို ေယာက္်ားေတြပူေတာ့ မိန္းမေတြလည္း စိတ္မခ်မ္းသာရပါဘူး။ ေယာက္်ားေတြကလည္း ကိုယ့္မိန္းမကို လူၾကီးကေတာ္ေတြမ်ား ဆူေလေျပာေလမလားဆိုျပီး ျပန္ပူေနၾကရျပန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က မညွာမတာ ဆဲတတ္ပါေသးတယ္။
လူၾကီးကေတာ္ေတြနဲ႕ ေျပာဆိုဆက္ဆံရရင္လည္း ဒူးတုပ္ျပီး ခစားရသလို ဆက္ဆံရပါတယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ ဂါရ၀မရွိဘူးလို႔ စြပ္စြဲပါတယ္။ ကိုယ္ထမင္းကိုယ္စားျပီး သူမ်ားကို ဒူးေထာက္ေနရတာ ရင္နာလြန္းလို႔ပါ။ ယူထားမိတဲ့ေယာက္်ားကို ခ်စ္လြန္းလို႔သာသည္းခံေနတာပါ။ စစ္တပ္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္ေနတာၾကာပါျပီ။ 
မိဘအိမ္ျပန္ခ်င္တာ လူမႈေရး စီးပြားေရးနဲ႕ သြားခ်င္လာခ်င္တာေတာင္ ခြင့္ျပဳမွ သြားရလာရပါတယ္။ အရာရွိကေတာ္ေတြလည္း တပ္မွာလိုက္မေနရင္ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို ရာထူးတိုးမေပးဘူးဆိုျပီး ျခိမ္းေျခာက္ျပီး လိုက္ေနခိုင္းပါတယ္။ တပ္ရင္းမႈးကေတာ္ေတြလည္း တပ္မွာ မျဖစ္မေနလိုက္ေနရျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မေယာင္ရာဆီလူးတဲ့အလုပ္ေတြကို ဦးေဆာင္ျပီးလုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အစိုးရအလုပ္ဆိုရင္ နည္းနည္းသည္းခံေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးအလုပ္ေတြ ကုမဏီအလုပ္ေတြဆိုလံုး၀မလုပ္ရဘူးလုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။ အရာရွိကေတာ္ေတြလည္း လူၾကီးလာစစ္တဲ့အခ်ိန္ မရွိမွာစိုးလို႔ဆိုျပီး အိမ္ကိုေပးမျပန္ပါဘူး။ ေယာက္်ားေတြမရွိလဲ တပ္မွာဘဲ ေနေနရပါတယ္။  ဒီလိုမျဖစ္မေနလိုက္ေနရမယ္ဆိုတဲ့အမိန္႔ေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ေတြကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ဒုကခ ေပးပါတယ္။ က်မတို႔ဆိုပိုဆိုးေပါ့။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဘယ္သူေျဖရွင္းေပးမွာမို႔လို႔လဲ။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္မလုပ္ရဘဲ တပ္အလုပ္ေတြလုပ္ေနပါတယ္။ က်မတို႔မွာ ထြက္ေပါက္မရွိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအတြက္အလုပ္ခန္႔ထားတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ အလုပ္လဲထြက္လို႔မရပါဘူး။ သူတို႔အမိန္႔ကိုမနာခံခ်င္ရင္ သူတို႔ေျပာဆိုသမွ်ေခါင္းငံု႕မခံခ်င္ရင္ ေယာက္်ားနဲ႕ကြဲဖို႔ပဲရွိပါတယ္။ မိသားစုဘ၀ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ က်မတို႔ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြအေနနဲ႕ လြတ္ေျမာက္ဖို႔မျမင္ပါဘူး။

ဒီအေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဘယ္တပ္မွာျဖစ္ေနတာပါလို႔ ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ေနရာတိုင္းမွာ တပ္တိုင္းမွာ တပံုစံတည္းျဖစ္ပ်က္ေနတာပါ။ ေခါင္းေဆာင္ကတေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အားလံုးတပံုစံတည္း စိတ္ဆင္းရဲေနရတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္သမတကလည္း ဒီလိုျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို မကယ္တင္ဘဲနဲ႕ သူ႕သားမက္ကိုပဲ ကယ္တင္ျပီး အရပ္ဘက္၀န္ၾကီးဌာနကိုေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ကိုသစ္ထူးလြင္အေနနဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို လိုအပ္သလိုျပင္ဆင္ျပီး တင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွ ျပည္သူေတြသိသြားျပီဆိုျပီး တာ၀န္ရွိသူေတြ အရွိန္သတ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းမေတြအခ်င္းခ်င္း အမိန္႔ေပးေနတာေတြပေပ်ာက္ေစခ်င္ပါျပီ။ က်မတေယာက္ထဲအတြက္ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သားကိုယူမိလို႔ ဒူးနဲ႕မ်က္ရည္သူတ္ေနရသူေတြအားလံုးအတြက္ တတ္စြမ္းသေလာက္ ကူညီေပးခ်င္လို႔ဘဲျဖစ္ပါတယ္။ 


က်မဘယ္သူပါလို႔ေျပာျပရင္ ကိုသစ္ထူးလြင္အေနနဲ႕ ပိုျပီးယံုၾကည္မႈရွိသြားမွာျဖစ္ေပမယ့္ ေျပာမျပႏိုင္တာခြင့္လႊတ္ပါ။

 အန္တီစုလက္ကို လွမ္းကိုင္တဲ့ တပ္သားေက်ာ္ဇင္၀င္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ က်မလည္း အန္တီစုလက္ကို လွမ္းကိုင္ခ်င္ေပမယ့္ အခုေတာ့ မကိုင္ရဲေသးပါဘူး။ ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုသစ္ထူးလြင္ကိုဘဲ အကူအညီေတာင္းရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ သာမန္ျပည္သူေတြပဲမို႔လို႔ က်မတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီရခ်င္ပါတယ္။

အခုလို ဂရုတစိုက္စာျပန္ေပးတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ အားေဆးတခြက္ပါဘဲ။ က်မတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ားရွိေလမလားလို႔ ဆိုျပီး ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။  


ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
အမည္မေဖာ္ရဲသူတစ္ဦး