မီဒီယာကို ၾသဇာလာမေပးနဲ႔

ေခတ္သစ္ဆီ မ်က္ႏွာမူေန ေသာကာလဟု ေျပာၾကဆိုၾကသံ မ်ားမွာ ပို၍ ဆူညံလာသည္။ ဟုတ္ ကဲ့၊ အေကာင္းဘက္သို႔ ေရြ႕လ်ား လာသည္ကို အမွန္တကယ္ေတြ႕ေန ရသည္။ အက်ပ္အတည္း၊ အေမွာင္ မိုက္ၾကား ေရြ႕သလား မေရြ႕သလား ေတာင္ ခြဲလို႔မရေသာ အေျခအေန တစ္ခုေအာက္မွ စတင္႐ုန္းထြက္ လာၿပီဟု ေျပာ၍ ရမည္ ထင္၏။ ေသခ်ာသည္က လူအမ်ားစု မွာ အေျပာင္းအလဲကို လိုခ်င္ၾက သည္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတြ႕ဆံုၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္  ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္လံုး မ်ားက အေရာင္ေတာက္လာသည္။ NLD ပါတီ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္း ေၾကာင္းေပၚတက္ၿပီဆိုေတာ့ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္က ပို၍ပင္ေတာက္လက္ လာသည္။   သို႔ေသာ္   ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ အ ေျပာင္းအလဲဆိုသည္မွာ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ (သို႔) လူတစ္စုက ေျပာင္းလဲ႐ံုျဖင့္ လံုေလာက္မည္ မ ဟုတ္။ လူတိုင္းကိုယ္စီေျပာင္းလဲမႈ ကို ႀကိဳဆိုေန ႐ံုျဖင့္ မၿပီး။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္ရ မည္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ စိတ္ အတြင္းသားေပၚ က်ပ္ခိုးစြဲေနေသာ အညစ္အေၾကးမ်ားကို   ေဆးေၾကာ ပစ္ႏိုင္ ရန္ လိုေပသည္။  စိတ္ကို ေဆးေၾကာသည္ဆို သည့္ကိစၥမွာ လြယ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ မလြယ္၍ဒီအတိုင္းထားလွ်င္ လည္း ေျပာင္းလဲျခင္းကို အမွန္အတိုင္းျမင္ရန္ မလြယ္လွ။ အေတြး အေခၚေဟာင္းျဖင့္ ေျပာင္းလဲျခင္း တရားကို ႐ႈျမင္လွ်င္ အမွန္ႏွင့္ေဝး ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အၿပိဳင္သီးပြင့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေျပာသည္သာ အမွန္တရား၊ ကိုယ္နဲ႔မတူလွ်င္ ရန္သူ၊ ကိုယ္ျမင္ ေသာအဓိပၸာယ္ကို အျခားသူမ်ား အား အတင္းလိုက္မွန္ခိုင္းေနျခင္း မွာ အေျပာင္းအလဲ၏ ဆန္႔က်င္ ဘက္ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တစ္ ဦးႏွင့္တစ္ဦးမတူေသာအယူအဆမ်ား ကို အျပန္အလွန္ေလးစားျခင္းသည္ လည္း ဒီမိုကေရစီ၏ စံႏႈန္း ပင္ျဖစ္သည္။ အေျပာင္းအလဲအေၾကာင္း၊ ဒီ မိုကေရစီစံႏႈန္းအေၾကာင္း ေျပာေန ရျခင္းမွာ မၾကာေသးမီက မီဒီယာ အေပၚ ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုလာေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး   ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။  မီဒီယာမ်ားအား ပြဲတက္ရန္ ဖိတ္မည္။ ေကြၽးေမြးမည္။ ေရးေပး ရမည့္အေၾကာင္းအရာကို ခ်ျပၿပီး ေရးခိုင္းမည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ထိုသို႔ ေသာ ပံုစံမ်ိဳး ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ေသာ္ လည္း ယခုအခါတြင္ေတာ့မရ။ ဘာ ေၾကာင့္ မရသလဲဆိုေတာ့ မီဒီယာ ၏ခိုင္မာေသာရပ္တည္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးဆက္သစ္မီဒီယာ၏ သက္တမ္းမွာ သိပ္မၾကာလွေသး ေသာ္ျငား က်င့္ဝတ္ပိုင္းဆိုင္ရာတြင္ အေျခခိုင္ေသာ အဆင့္သို႔ ေရာက္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ မီဒီယာသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ အ ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕၏ ၾသဇာခံမဟုတ္ဆိုသည့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စံႏႈန္းေပၚတြင္ ခိုင္ခိုင္ မာမာရပ္တည္ႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ အ ခက္အခဲၾကားမွ ျဖတ္သန္းခဲ့ရျခင္း ေၾကာင့္ ခိုင္မာမႈက   ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျဖစ္ထြန္းလာသည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။  မီဒီယာကိုဖိတ္လွ်င္ သြားခ်င္ သြားပါမည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ျမင္သလို စားခ်င္ေသာက္ခ်င္လို႔ သြားျခင္းမဟုတ္။ သတင္းရႏိုင္မလားဆိုသည့္စိတ္ျဖင့္ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သတင္းျဖစ္လွ်င္၊ ျပည္သူအမ်ား သိသင့္သည့္ဟု ယူ ဆလွ်င္ ေရးမည္။ သတင္းမျဖစ္ဟု ယူဆလွ်င္ မေရး။ သတင္းျဖစ္ မျဖစ္ ဆိုသည့္ကိစၥကို မီဒီယာကသာ ဆံုးျဖတ္သည္။ မီဒီယာကသာ အျခားနယ္ပယ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ ပိုသိပါသည္။ မီဒီယာသည္ မည္သူ႕ ကိုမွ မ်က္ႏွာ လုပ္မည္မဟုတ္။ မ်က္ ႏွာလုပ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးက ေရး ခိုင္းသည္ကိ္ု ေရးေပးေသာသူမွာ လည္း မီဒီယာသမားမဟုတ္ပါ။ မီဒီယာ၏ သဘာဝမွာ သတင္းျဖစ္ရာေနရာသို႔ သြားရပါ သည္။ သတင္းဆိုသည္မွာ ဟိုတယ္ ႀကီးမ်ားေပၚတြင္သာျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူထု ၾကားတြင္သာ။ နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္ ခတ္စဥ္က ဟိုတယ္   ေပၚဇိမ္ခံၿပီး စုတ္သပ္ေနေသာ သူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာမီဒီယာမပါဝင္။ အခက္အခဲ အဟန္႔အတားမ်ားၾကား နာဂစ္ဒဏ္ ခံျပည္သူမ်ားထံသို႔ အေရာက္သြား ကာ မီဒီယာ တာဝန္ကို ထမ္းခဲ့ၾက သူမ်ားျဖစ္သည္။  ေနာက္တစ္ခ်က္ ေျပာခ်င္တာ က’မေကာင္းျမင္ျဖင့္ ေရးသားျခင္း’ ဟုဆိုေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ပုတ္ခတ္ မႈျဖစ္သည္။ မီဒီယာ သည္ တိုင္း ျပည္ႏွင့္ ျပည္သူကိုသာ မ်က္ႏွာမူ လ်က္ ေဝဖန္စရာေတြ႕လွ်င္ ေဝဖန္ မည္။ ေထာက္ခံစရာရွိလွ်င္ေထာက္ ခံမည္သာျဖစ္သည္။ ေဝဖန္ျခင္းအ ေပၚ မေကာင္းျမင္ သည္ဟုယူဆ လွ်င္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္။ တိုင္းျပည္ အက်ိဳးမည္သူက မည္မွ်ထမ္းခဲ့သ လဲဆိုသည့္ကိစၥမွာ ကိုယ္ေမး၍ ကိုယ္ေျဖရမည့္ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ သမိုင္းက  ေျပာျပပါ လိမ့္မည္။ သမိုင္း က အမွန္တရားကိုသာ ေျပာျပပါ လိမ့္မည္။
 မ်ိဳးညြန္႔